Dragers

‘Life vest voor vrouwen geen pretje’

Auteur: Jan Verberne

Een life vest kan een handig hulpmiddel zijn om de tijd tot een ICD-implantatie te overbruggen zonder in het ziekenhuis te moeten verblijven. Greet Bethlehem heeft er echter geen al te goede herinneringen aan overgehouden.

Op medisch gebied had Greet Bethlehem (65) al het nodige te verstouwen gekregen. Sinds kort, 25 maart 2015, is daar een ICD bijgekomen. Voordat de implantatie in het St. Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein een feit was, heeft ze drie maanden een life vest gehad, een draagbare uitwendige cardioverter defibrillator.

‘Half december 2014 werd ik opgenomen in het ziekenhuis, omdat ik vocht achter de longen had’, zegt Bethlehem. ‘Toen zijn onderzoeken gedaan, ik heb aan het infuus gelegen, er is een hartecho gemaakt. In tien dagen tijd heb ik tien verschillende artsen gezien, maar nooit echt antwoord gekregen op de vraag wat er nu precies aan de hand was. Uit de echo bleek dat ik hartritmestoornissen had. Ik was blij te horen dat ik net voor kerst naar huis mocht, maar moest dan wel een life vest aan.’ Zo’n life vest bestaat uit een soort hesje waarop de elektroden zijn aangebracht die op de huid van de patiënt worden bevestigd. Los daarvan krijgt de patiënt in een heuptas een draagbaar kastje met de batterij en de bedieningsknoppen. Net als een inwendige ICD kan het life vest een shock afgeven bij een eventuele hartstilstand.

Jeuk en irritatie

‘Het life vest moest ik 24 uur per dag dragen’, zegt Bethlehem. ‘Alleen met douchen moest ik het uitdoen. Dat zijn geen gemakkelijke drie maanden geweest. Dat vest gaat irriteren en jeuken vanwege de elektroden op je huid. Tegen de jeuk heb ik mentolpoeder gebruikt. En een liniaal om m’n rug te kunnen krabben! Dan heb je ook nog eens die batterij van anderhalve kilo de hele dag om je nek hangen. Bij mij lukte het niet om die aan m’n broekriem te bevestigen, hij kieperde steeds naar voren. Dus dan maar aan je nek en als ik zat aan de rug van de stoel. Maar als ik dan opstond, bleef-ie weer achter de stoel haken…’ Gelukkig heeft het life vest geen shock hoeven afgeven gedurende die periode.

Inmiddels was duidelijk geworden dat de cardioloog een ICD bij Bethlehem wilde implanteren. ‘Eentje met drie draden, vanwege “hartfalen”, voor zover ik het goed heb begrepen. Dat is me niet geheel duidelijk. Je hoort zoveel van verschillende artsen dat je het niet allemaal kunt onthouden, je krijgt zoveel te verwerken.’

‘De implantatie zelf was ook een martelgang’, aldus Greet Bethlehem. ‘De verdoving was blijkbaar onvoldoende. Toen ze begonnen, kon ik alles voelen. Dus meer verdoving erbij. Tijdens de operatie kreeg ik steeds meer pijnstillers, omdat ik heel veel pijn aan mijn schouder had; ik had het gevoel dat er een olifant op stond. Maar omdat ik in het verleden veel pijnstillers heb gebruikt, reageer ik daar nauwelijks nog op. Pas sinds kort heb ik eigenlijk geen pijn meer.’

Neurostimulator

Over de verpleging in het ziekenhuis is Greet Bethlehem zeer te spreken, maar over de voorlichting rond de ICD-implantatie niet. ‘De voorlichting is zeer miniem geweest, zo hebben we bijvoorbeeld niets gehoord over de gevolgen voor het rijbewijs. Gelukkig ben ik direct donateur van de STIN geworden. Van STIN-vrijwilliger Cor van der Veen heb ik veel informatie gekregen, met hem heb ik prima kunnen praten.’

Een vervelende gebeurtenis deed zich in juni voor. ‘Ik heb een neurostimulator in m’n buik zitten, een batterij voor pijnbestrijding, die ik zelf aan en uit kan zetten en die dan pulsjes afgeeft aan m’n zenuwen om pijn tegen te gaan. Sinds een ongeluk in 1997 had ik last van zenuwpijn en die stimulator heb ik in 2005 gekregen. Het laatste jaar had ik de neurostimulator niet meer gebruikt en had ik ‘m uitgeschakeld. Toen we in ons vakantiehuisje zaten in Twente ging de stimulator echter spontaan aan. Toen moest m’n man snel naar huis in Breukelen om de afstandsbediening te halen om de stimulator uit te kunnen zetten. Waarschijnlijk heeft de batterij van de ICD invloed gehad op de neurostimulator. Maar bij het ziekenhuis wisten ze toch dat ik dat ding in m’n buik heb zitten!’

Later is in september door de ICD-technicus gekeken naar mogelijke beïnvloeding van de neurostimulator door de ICD. Het bleek echter dat hiervan geen sprake is, dus is onduidelijk waarom de stimulator spontaan aansloeg.