Dragers

Ik begin de ICD steeds beter te accepteren

Een plotselinge hartstilstand, maar snel daarna gewoon weer verder met het leven. Bij de controle daarna wordt me gezegd dat het verstandig is als ik een ICD laat plaatsen. Hoezo, ik kan alles toch?

7 augustus 2013... een dag om nooit meer te vergeten. We waren net een paar dagen terug van vakantie in Kroatië met onze tweeling. Mijn dochter Tatum uit mijn eerdere relatie en mijn schoonmoeder waren bij ons op visite om te horen hoe de vakantie was geweest. Mijn twee andere zoons waren nog bij hun vader en mijn stiefzoon was bij zijn moeder. Rond een uur of elf zat ik op de bank en zei: ‘Ik voel me niet goed’, een seconde later viel ik om. Wat bleek: een hartstilstand! Igor, mijn vriend, heeft mij toen direct gereanimeerd zonder te weten hoe dat moest. Mijn dochter (elf jaar) raakte in paniek en riep steeds: ‘Mama, mama, mama’; ze liep naar de keuken om een natte doek te pakken voor op mijn hoofd. Mijn schoonmoeder had in de tussentijd de ambulance gebeld. Die was echter te ver weg en daarom kwam de brandweer binnen vijf minuten om het van Igor over te nemen. Uiteindelijk was de ambulance er en kon ik naar het ziekenhuis gebracht worden.

     Mijn hart deed het weer, maar de dagen erna waren eveneens zeer belangrijk. De eerste 72 uur werd ik in coma gehouden om de organen rust te geven. Dan is de vraag: wanneer word je wakker en op welke manier, is er schade of niet en hoe erg? Mijn vriend en mijn jongste broer zaten dag en nacht aan mijn bed. De tweeling werd opgevangen door mijn nichtje en schoonmoeder, mijn drie andere kinderen verbleven bij hun vader met angst over mij, hun mama.

Gewoon weer verder

Die dagen en alles daarvoor zijn voor mij als een verhaal dat niet waar gebeurd lijkt. Ik heb er niets van meegekregen, maar weet nu hoe verschrikkelijk angstig mijn omgeving moet zijn geweest. Het was bijna nog erger voor hen dan voor mij. Zo veel mensen die dan met jou en je gezin meeleven is heel bijzonder.

     Gelukkig ben ik blijkbaar een sterke vrouw en werd ik, nadat ze de kunstmatige coma hadden stopgezet, direct wakker op zaterdag 10 augustus. Er volgden toen allerlei onderzoeken, maar ik kon op donderdag 15 augustus het ziekenhuis verlaten.

     Voor mij leek het alsof er weinig was gebeurd... Ik ging gewoon verder met mijn leven en liep al snel weer in de stad te winkelen. Bekenden die ik tegenkwam konden hun ogen niet geloven en barstten in tranen uit, terwijl ik zoiets had van: zo erg is het toch niet.

     Maar erg was het wel, alleen ik besefte dat niet. Wat dat betreft heeft het ziekenhuis mij zeker niet goed begeleid in de nazorg. Er was mij niet verteld wat wel of niet mocht, alleen dat ik zes weken later op controle moest komen. Omdat ik me prima voelde, alsof er niets was gebeurd, ging ik gewoon weer verder waar ik een week eerder even gestopt was.

Hoezo ICD?

Het besef kwam pas bij die controle zes weken later. Toen werd me gezegd dat het beter was om een ICD te laten plaatsen. ‘Waarom, hoezo? Ik voel me goed, heb nergens last van, ik doe alles alweer (wat dus niet mocht, maar dat was mij nooit verteld) zonder die ICD, dus ik heb niks.’

     Dat ‘niks’ was dus niet waar... Je bent een jonge vrouw, werd me verteld, die uit het niets een hartstilstand heeft gekregen. Na onderzoek bleek dat mijn hart niet goed genoeg pompte en dat er een lichte hartritmestoornis zat. Of dat een gevolg of een oorzaak is van de hartstilstand, is nog altijd de vraag. Verstandig was het dus als ik die ICD liet plaatsen.

    De weken daarna ging ik eerst met revalidatie, waarna de operatie voor het plaatsen van de ICD volgde, daarna opnieuw revalideren… het ging allemaal langs me heen en ik liet het gebeuren.

Leren accepteren

Ineens ben je dan een hartpatiënt; half robot noem ik mezelf. De ICD heb ik nog steeds niet helemaal kunnen accepteren. Het is een lelijk zichtbaar ding dat ik steeds zie en voel zitten en dat mij steeds herinnert aan het feit dat ik er bijna niet meer was om mijn kinderen te zien opgroeien, om te genieten van mijn vriend en alle dierbaren om mij heen. Maar gelukkig, steeds vaker weet ik nu ook dat de ICD er zit om mij te beschermen en om ervoor te zorgen dat ik blijf leven totdat ik een oud gelukkig vrouwtje ben. Het lezen van het STIN journaal geeft me rust en meer acceptatie. Ook heb ik in mijn directe omgeving een vriendin van vroeger ontmoet die ook een ICD heeft. Het contact met haar doet me goed.

     Ondanks het feit dat ik nu pas alles verwerk en besef, doe en kan ik alles wat ik wil en zal ik er niets door laten. Er zijn bepaalde dingen die ik beter niet kan doen, zoals voetballen – dat ik mijn hele leven lang heb gedaan. Maar ach, met bijna veertig jaar hoeft dat ook niet meer zo nodig!

     Ik ben blij en dankbaar dat ik er nog ben en dat ik een tweede kans heb gekregen. Ik ga daar erg veel gebruik van maken: elke dag genieten van alle mooie dingen in het leven.