Dragers

Harry Oosterhuis (april 2005)

Hallo, mijn naam is Harry Oosterhuis. Ik ben nu 39 jaar.

 

Bij mij begint het verhaal in 2001. In dat jaar ben ik namelijk naar de dokter gegaan, omdat mijn hart overslagen maakte. Die stelde mij gerust met de mededeling, dat daar wel meer mensen last van hadden en hij stuurde mij met medicatie naar huis.

 

Na een half jaar ben ik teruggegaan naar de huisarts, want het werd voor mijn gevoel erger. Om mij opnieuw gerust te stellen, heeft de huisarts mij toen naar de cardioloog gestuurd. Deze heeft een aantal onderzoeken gedaan, waaronder een echo. Daarop was een plekje te zien. Na een jaar moest ik daarom terugkomen voor een nieuwe echo. 14 dagen later belde hij mij zelf op, om me te vertellen, dat hij mij liever over een half jaar weer wilde zien en dat hij de echo zelf wilde doen. Uit de echo, die begin juni werd gemaakt, bleek, dat ik in mei 2002 een stil infarct had gehad. Daar schrik je wel van, want het was een groot infarct. Na wat onderzoeken (ejectiefractie 30-35%) en opnieuw instellen van mijn medicatie, zou ik er – na wat aanpassingen in mijn levensgewoonten - gewoon mee kunnen leven.

 

In augustus 2003 was ik tijdens een personeelsuitje op de kartbaan in Emmeloord. Daar heb ik een VT gehad. Na enige onderzoeken en een verblijf van 4 weken in het ziekenhuis, stuurde men mij naar huis met een ICD. Na een korte herstelperiode ben ik weer halve dagen aan het werk gegaan. Op 23 december 2003 heeft men de ICD een verdieping lager geplaatst i.v.m pijn en een wond die niet goed dicht wilde. Te weinig vetweefsel. Na de herstelperiode mocht ik weer halve dagen aan het werk. In mei 2004 volgde een nucleair onderzoek, omdat mijn vermoeidheidsklachten verergerden. Mijn ejectiefractie bleek nog 26% te zijn.

 

Op 28 oktober 2004, op de fiets op weg naar huis, werd ik niet lekker. Het werd licht in mijn hoofd. Ik werd misselijk, begon te trillen e.d. Na een minuutje ben ik weer op de fiets gestapt. Thuis heb ik de huisartsenpost gebeld, maar de dienstdoende arts kon niet vinden.

 

Op 29 oktober 2004, nu op weg van huis naar mijn werk, herhaalde zich het bovenstaande maar nu 3 keer achtereen met tussenpauzes van enkele minuten. De derde keer kreeg ik een shock.In het ziekenhuis bleek, dat ik na die shock nog een VT had gehad. Maandag zou ik weer naar huis mogen. Van de arts en het verplegende personeel mocht ik op de gang even fietsen op een hometrainer. Opnieuw ging het fout. Weer een VT. Bij een fietsproef die werd ingelast, deden zich andermaal 2 VT’s voor. Na een echo-onderzoek bleek mijn ejectiefractie nu 20% te zijn. Daarop is besloten tot een efo/ablatie. Op mijn verzoek vond die plaats onder algehele narcose. Men heeft geprobeerd de plekjes op het littekenweefsel, die de VT’s veroorzaakten, weg te branden. Het bleken heel gemakkelijk op te wekken VT’s te zijn en de garantie, dat ze weg zouden blijven, kon de dokter niet geven. Dat bleek ook wel, want 27 november moest ik weer wegens VT’s naar het ziekenhuis. Gelukkig was het nu niet zo ernstig. Mijn hart heeft het zelfs gered zonder hulp van de ICD . 10 December moest ik weer naar de Cardioloog om te kijken, wat er verder moet gebeuren.

 

De vervolgafspraak op 1 februari 2005 liet een sense-waarde [1] van de ICD zien van 0,6 mVolt. Dat was veel te laag en daarom besloot men tot een leadrevisie. Die zou reeds op 7 februari plaatsvinden. Toen ik op de operatietafel lag, vertelde men mij, dat de ingreep ongeveer 1 á 1½ uur zou duren.

Wie schetst mijn verbazing, toen ik een dikke 3 uur later op de uitslaapkamer wakker werd en men mij vertelde dat de revisie erg problematisch was verlopen. Elke keer, dat men de lead in mijn hart wilde plaatsen, was op dat moment de sense-waarde wel goed, maar na korte tijd opnieuw veel te laag. Uiteindelijk was men erin geslaagd een plek te vinden, die een waarde aangaf die weliswaar niet optimaal was, maar toch hoger dan bij de metingen vòòr de operatie.

 

De volgende ochtend werd de ICD weer uitgelezen. Nu was de sense-waarde 0,4 mVolt, dus nog lager dan toen ik werd opgenomen, niet goed dus, want de ICD kon niets meer registreren. Daarop werd besloten, de ICD nog eens te testen, maar nu onder narcose. Maar ook dat liep op niets uit. Het enige, wat erop zat, was een operatie, waarbij de senselead [2] aan de buitenkant van het hart zou worden vastgezet op de linkerkamer.

 

Dit is een redelijk zware operatie. Via een incisie onder de tepel, gaat men tussen de ribben door en achter de longen om naar het hart. Daar wordt de lead vastgezet en daarna aangesloten op de ICD. In mijn geval verving men ook meteen de ICD, omdat deze behoorde tot de risico-apparaten, waarvan in de pers sprake is geweest. Voor mij betekende het, dat ik in 4 dagen 3 keer naar de OK werd gereden. Maar na ruim 3 uur was ook deze laatste ingreep achter de rug en sindsdien heb ik een goede waarde van 13,8 mVolt.

 

Naast dit alles heb ik bijna een jaar moeten knokken met het UWV/USZO, dat mij aanvankelijk 100% arbeidsgeschikt had verklaard. Zoiets gaat natuurlijk niet in je kouwe kleren zitten en komt je herstel uiteraard niet ten goede. Pas 22 maart 2005 ben ik, met terugwerkende kracht, 100% arbeidsongeschikt verklaard. Het is echter afwachten, wat er bij de herkeuring in verband met de nieuwe wet op de WIA uit de bus komt.

 

Harry Oosterhuis, harry.oosterhuis AT zonnet DOT nl

 

Genemuiden, telefoon: 06-45180973

 

[1] sense-waarde: Hiermee bedoelt men de hoeveelheid spanning die gemeten wordt. In de rechterkamer moet deze minmaal 6mVolt bedragen. In de rechterboezem mag deze spanning wat lager zijn, maar minimaal 1mVolt.Als deze spanning te laag is, herkent de pacemaker of ICD het signaal van het hart niet.

 

[2] senselead: dit is een speciale lead die aan de buitenkant van het hart wordt geplaatst, met het doel op die plek een zo goed mogelijk hartsignaal op te pikken, liefst ook weer zo hoog mogelijk.

Lees meer

Open archief (26 artikelen)