Dragers

Hans Welling (januari 2007)

Je kunt ook blij leven met een ICD

Ik ben niet zielig en draag ook niet de gedachte uit van “dat was op het nippertje” maar ik heb plezier in mijn leven en ben dankbaar dat ik er nog ben.

   

Mijn naam is Hans Welling, 68 jaar en getrouwd met Dini. Samen hebben we 3 dochters, 4 kleindochters en één kleinzoon.


Sinds januari 2006 ben ik ook ICD drager. Als gevolg van heftige hartritmestoornissen kwam ik terecht in het Sint Antonius Ziekenhuis te Nieuwegein. Na uitvoerige onderzoeken werd besloten tot een open hartoperatie waarbij de aortaklep is vervangen en een paar bypasses zijn gerealiseerd.

 

Na een week bleek tijdens het EFO (elektro fysisch onderzoek) dat de stoornissen niet waren verholpen en levensbedreigend waren. Daarop is in overleg besloten, direct een ICD te plaatsen onder plaatselijke verdoving. De verdere uitleg over de ICD kwam dus na de implantatie wat ik niet als een probleem heb ervaren.

 

 

Een vervelende bijkomstigheid voor de artsen, de verpleging en voor mij is, dat ik zeer slechthorend ben en daardoor heel moeilijk gesprekken kan volgen en verstaan. Deze handicap is geen aangeboren afwijking maar voor het grootste gedeelte ontstaan nadat ik, na 46 jaar noeste arbeid, ben gestopt met werken. Het is een vorm van “ plotse doofheid ” waarbij vooral het spraakfrequentiegebied is aangetast en praktisch niet meer functioneert.

 

 

ik heb nooit gemerkt dat iets, ondanks de drukte, teveel was!

 

Als ik achteraf terugkijk op de wijze waarop de artsen en verpleging zijn omgegaan met dit probleem, kan ik alléén maar zeggen …. Fijn dat u er allemaal een positieve draai aan hebt gegeven en de moeite hebt genomen, moeilijke dingen even op te schrijven.

Er werd zelfs een soort dagboekje bijgehouden waarin belangrijke dingen werden genoteerd zodat ik goed op de hoogte bleef van wat er allemaal gebeurde.

Ik ben de artsen en verpleegkundigen van de afdelingen G3 en F3 in het St. -Antonius ZH dan ook erg dankbaar voor alle goede zorgen en de liefdevolle verpleging… ik heb nooit gemerkt dat iets, ondanks de drukte, teveel was!

 

 

Nu ben ik dus ICD drager. Ik ben me goed bewust van alle consequenties en beperkingen die het met zich meebrengt. Maar het gaat echt goed met mij! Mijn ICD heb ik vanaf het begin “ PLUTO ” genoemd . . de waakhond die signaleert, reageert en in actie komt als het nodig is. Toch zie ik het verdere leven heel erg positief tegemoet, heb mijn gevoel voor humor zeker niet verloren en heb vanaf het prille begin allerlei dingen zelfstandig en zonder angst ondernomen. Dat heeft best wel eens moeite gekost maar ook veel goeds opgeleverd. Je moet immers weer vertrouwen krijgen in je eigen lijf en te weten komen waar de grenzen liggen.

 

Dikwijls horen en lezen we dat tijdens het herstelproces mensen ergens blijven “haken” in de terugkeer naar een zoveel mogelijk normaal leven. Dat is echt jammer zowel voor de persoon in kwestie, zijn directe omgeving en voor de mensen die bij het herstel zijn betrokken. Ik ben van mening dat de eigen positieve opstelling en het gevoel voor de goede kanten van het leven erg belangrijk zijn voor jezelf en de mensen die u moeten ondersteunen en die meewerken aan je herstel. Hierbij denk ik, na de thuiskomst, in de eerste plaats aan de partner en de kinderen. Ik ben niet zielig en draag ook niet de gedachte uit van “dat was op het nippertje” maar ik heb plezier in mijn leven en ben dankbaar dat ik er nog ben.

 

Een goede verstandhouding met de cardioloog en de ICD-nazorg zijn, denk ik, buiten het thuisfront, erg belangrijk in het verdere herstelproces. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid deze goede verstandhouding als zeer prettig te ervaren. Mijn cardioloog is niet alléén een goede specialist maar ook een fijn mens om mee te communiceren.

 

Het is voor hem en ICD-nazorg zeer belangrijk dat goed en duidelijk wordt aangegeven, hoe het met u gaat en waar nog problemen zijn of kunnen worden verwacht. Zelf heb ik, door mijn de slechthorendheid, de gewoonte vóór het bezoek dit soort zaken kort en bondig op papier te zetten en mijn cardioloog vindt dat erg plezierig. De tijd van deze mensen is kostbaar en moet nuttig worden besteed en zo kunt u er zelf aan meewerken om tot een goede verstandhouding te komen en positieve resultaten te boeken tijdens de nazorg.


Het was natuurlijk niet leuk dat ik een paar maanden geen auto mocht rijden temeer omdat mijn vrouw in die periode erg slecht ter been was door heupproblemen … maar ik heb toch zo genoten van het openbaar vervoer dat ik nu nog wel eens de bus of de tram pak.

Ik lees daar in diverse bladen veel negatieve dingen over.

 

Het is nooit leuk als je koets voor de deur staat en je er geen gebruik van kunt maken. Of dat het maar blijft duren voodat je bericht krijgt dat je een nieuw rijbewijs kunt afhalen … maar bedenk dan dat er ergere dingen zijn dan deze kleine tijdelijke ongemakken.

 

Ik hoop dat het dragen van de ICD voor mij ook in de toekomst op deze wijze zal kunnen doorgaan en ik wens alle ICD dragers veel leefplezier en een gezonde kijk op hun ongemak.

 

 

  • Durf te vragen!!
  • Durf oplossingen aan te dragen waarvan u denkt dat ze goed in uw leven en herstel passen!! Durf te zeggen dat het goed met u gaat.
  • Durf uw positieve en negatieve dingen op de weegschaal te leggen en als de negatieve kant doorslaat, probeer dan zelf of met hulp van anderen oplossingen te vinden.
  • Durf  “oplossingen “  te bedenken en te creëren en geen ” problemen “!!
  • Durf te genieten van alle dingen die u nog prima aankunt en bedenk dat ook zogenaamde  gezonde mensen hun kleine problemen hebben.
  • Durf tegen uzelf te zeggen … wat geweest is daar kan ik niets meer aan veranderen maar wat  nog komt, kan ik sturen en beïnvloeden.

Lees meer

Open archief (26 artikelen)