Dragers

‘Door de ICD leid ik weer een gewoon leven’

tekst: Annette de Meijer, ICD-verpleegkundige Albert Schweitzer Ziekenhuis Dordrecht

Als redactielid van het STIN journaal is Henk Nieuwenhuis het hele jaar op pad voor het afnemen van interviews. Maar nu was hij zelf ‘het haasje’. Cordiaal, het tijdschrift van de WIBEN (Werkgroep ICD-Begeleiding en Elektrofysiologie Nederland), interviewde hem over zijn leven en over zijn activiteiten als STIN-vrijwilliger. Wij nemen dit artikel hier over.

Tegenover mij zit een gedreven man. Henk Nieuwenhuis is 74 jaar, maar dat zie je niet aan hem af. Gewerkt tot aan zijn zeventigste jaar, maar ook nu nog volop actief, onder andere als medewerker van het STIN journaal.

Opgeleid tot fysiotherapeut werkte Henk in het begin van zijn carrière bij diverse ziekenhuizen en revalidatiecentra. Later nam hij een fysiotherapeutpraktijk over in het Zeeuwse Tholen, waar Henk nog steeds met veel plezier woont.

Geïnspireerd door zijn zoon, die een aantal jaren in het buitenland had gewerkt, besloot Henk na veertig jaar de praktijk te verkopen en ontwikkelingswerk te gaan doen in Papoea-Nieuw-Guinea. Na de tsunami daar waren veel mensen ernstig gewond geraakt door de scherpe bamboepalen, waarvan de lokale woningen gebouwd zijn.

Op het punt van vertrekken krijgt Henk plotsklaps een hartinfarct. Stop. Klaar. Over. Geen nieuw avontuur, geen Papoea-Nieuw-Guinea, geen mensen helpen.

Bikkel

Helaas werd het infarct eerst niet als zodanig herkend, maar omdat de conditie van Henk steeds slechter werd, vonden toch cardiologische onderzoeken plaats. Henks klachten werden veroorzaakt door een lekkende klep. Twee operaties later was hij aardig hersteld, maar mede vanwege verzekeringstechnische redenen bleef ontwikkelingswerk toch buiten bereik.

Dus dan toch naar maar een poosje doorwerken in de fysiotherapie, tot zijn zeventigste jaar. Ik kijk weer naar de man die voor me zit. Uiterlijk onbewogen doet hij zijn verhaal. ‘Ja’, zegt hij, ‘ik vond het erg hoor, maar je moet toch door.’ Hebben al die jaren in Zeeland zijn rustige karakter nóg nuchterder gemaakt? Ik voel groot respect voor deze bikkel.

Het verhaal is nog niet klaar. Henk was aan het werk op het stembureau. Had ik al gezegd dat stilzitten niets voor Henk is? Zonder waarschuwing een VT (ventriculaire tachycardie, een gevaarlijk snel ritme in een van de hartkamers). ‘Het licht ging uit’, zegt Henk. Gelukkig waren een bedrijfshulpverlener en een ambulance dichtbij.

Vrijwilliger

Weer naar de cardioloog, die een ICD voorstelt. Henk heeft daar nog nooit van gehoord, maar ja: ‘Je moet door, hè?’

Na een succesvolle en tamelijk pijnloze implantatie, ook postoperatief, draagt Henk nu alweer tien jaar zijn ICD. ‘Ik heb in die tijd drie shocks gehad, één keer tijdens het skiën. Alsof je schrikdraad beetpakt, maar dan ín je lijf. Er is geen twijfel over mogelijk, hoor. Je weet echt dat je een shock hebt gehad. Maar de ICD geeft me wel een gevoel van veiligheid. Een shock betekent dat de ICD zijn werk doet.’

Mede door zijn ICD kan Henk grotendeels doen wat hij wil: hij golft, skiet in de winter en is in de zomer te vinden op zijn zeilboot. Daarnaast is hij alweer jarenlang als vrijwilliger actief voor de STIN: hij geeft voorlichting, verzorgt presentaties, onderhoudt contacten met ziekenhuizen en voert gesprekken met andere ICD-dragers en lotgenoten.

Praat erover

Gevraagd naar zijn belangrijkste tip voor ICD-dragers zegt Henk: ‘Praat erover. Met andere ICD-dragers, met je familie. Over je zorgen, over de ervaring met shocks, maar ook over het einde van het leven. Wat als je niet meer wilt, maar je ICD je in leven houdt?’ Het laatste is een gevoelig onderwerp en Henk merkt dat dit lastig bespreekbaar is. Niet alleen met familieleden, maar ook in het ziekenhuis.

Al met al is Henk zeer tevreden met zijn ICD. Terwijl ik het interview aan het uitwerken ben, krijg ik nog een telefoontje van Henk. ‘Ik heb er nog even over nagedacht’, zegt hij ‘schrijf er maar bij: “Door de ICD leid ik weer een gewoon leven”.’ Waarvan akte.