Dragers

20 jaar leven met een ICD

22 jaar,

2 x Heilige Olie,

125.000 pillen,

8 ICD's,

5 schoonzonen/dochters

en 11 kleinkinderen later ...

 

Behalve Ria van den Berg, reageerde nog een ICD-drager op onze "speurtocht" naar patiënten bij wie de ICD voor 1990 werd geïmplanteerd en wel de heer Thei Jenniskens. Hij was eveneens graag bereid in te gaan op ons verzoek, 20 jaar leven met zijn ICD, op papier te zetten. Zijn verhaal is een sprekend voorbeeld van wat je als ICD-drager, ondanks een hartinfarct en een overleefde hartstilstand, met een positieve instelling nog voor mogelijkheden hebt en dat er normaal gesproken volstrekt geen reden is om bij de pakken te gaan neerzitten. 20 jaar is een lange tijd. Om niet al te zeer te vervallen in een eentonig verhaal heeft de heer Jenniskens zijn boeiende levensloop daarom, geïllustreerd met een aantal foto's, chronologisch kort samengevat. 

 

Op 29 oktober 1987 werd ik op 44-jarige leeftijd getroffen door een hartinfarct. Per ambulance werd ik vervoerd naar het ziekenhuis in Venlo. Binnen één week waren er complicaties. Een klaplong en longembolie, waardoor ik in coma geraakte. Als gevolg hiervan kreeg ik last van ernstige doorligplekken en afgeknelde zenuwen. Ongeveer 40 dagen lag ik aan de beademing en sondevoeding. Nadat ik uit dit coma ontwaakt was, begon de revalidatie. Dat was moeilijk en het duurde lang. Mijn handen en voeten functioneerden minimaal. Ik had klapvoeten en slechts gevoel in anderhalve vinger.

 

Na ongeveer 2½ jaar kon ik weer bijna normaal lopen zonder beugels aan de benen.Ik dacht toen mijn werk weer langzaam op te kunnen pakken. Ik had een eigen tuinbouwloonbedrijf. Samen met mijn vrouw ging ik eerst nog een week op vakantie naar Portugal. Na enkele dagen kreeg ik daar problemen met de ademhaling. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis van Portimao (Algarve) en kwam op de intensive care terecht. Later bleek dat ik ernstige hartritmestoornissen had.

 

Na vier dagen mocht ik naar Nederland vervoerd worden, naar het ziekenhuis in Venlo. Ook daar legde men mij op de intensive care.  Na enkele dagen ging ik weer naar "de afdeling" aan de hartbewaking. Na 12 dagen kon de bewaking uitgeschakeld worden en mocht ik naar een vierpersoonskamer. Daar had ik één kamergenoot die aan bed gebonden was. Ik had met hem afgesproken dat ik hem na het middageten naar de röntgenafdeling zou brengen met de rolstoel. Ik zat aan tafel in de kamer en keek in de krant. Opeens begonnen de letters in de krant te dansen. Ik zei tegen m'n kamergenoot: "Ik ga even op bed liggen". Waarschijnlijk ben ik gelijk in slaap gevallen. De gang naar de röntgen ging dus niet door. Daarom kwam iemand van het verplegend personeel mijn kamergenoot ophalen. In het voorbijgaan van mijn bed zei hij: "Die man is niet goed". Wat bleek? Ik had  zojuist een hartstilstand gekregen. Toen ik wakker werd lag ik weer op de IC.

 

De cardioloog vertelde me dat ze in Venlo niets meer voor me konden doen. Ze stuurden me naar het Academisch Ziekenhuis Maastricht, waar ze verder waren met het onderzoek en het behandelen van hartritmestoornissen. In het AZM probeerde men de goede medicatie in te stellen. Dit leverde zoveel problemen op dat mijn cardioloog en de zaalarts 4 weken later met een ernstige mededeling kwamen: Alleen een harttransplantatie zou nog uitkomst kunnen bieden. Daarna bleef ik alleen achter. Ik kan me nog herinneren hoe zwaar de nacht was die hierop volgde. De volgende dag kwamen zij terug. Ze hadden een tussenoplossing gevonden: een ICD.

 

Niet lang daarna werd de ICD geïmplanteerd in mijn buikholte. Het was een vrij groot apparaat. De operatie en het ontwaken uit de narcose duurden de hele dag. Ik werd wakker op mijn 47^ste verjaardag. Achteraf moet ik vaststellen, dat ik nooit een mooier verjaardagscadeau heb gekregen.

 

De 1^ste ICD werd vervangen na vier jaar en tien maanden. Het 2^e apparaat was al 1/3 kleiner en werd eveneens in de buikholte geïmplanteerd. Na 2½ jaar bleek bij een controle dat er in het apparaat een draadje gebroken was. De ICD werd weer vervangen, dit keer door een nog veel kleiner apparaat. Deze ICD werd in mijn schouder geïmplanteerd. We zijn nu twintig jaar verder. Inmiddels heb ik mijn 8^ste ICD. Deze wordt waarschijnlijk in 2010 vervangen.

 

Feiten en gebeurtenissen in chronologische volgorde

 

21-12-1942: Geboren in Meterik als 5^e kind van 10 kinderen.

Na de lagere school opleiding aan de tuinbouwschool. Daarna diverse cursussen gevolgd en werk gevonden in de kastuinbouw.

1965: Getrouwd met Toos.

1966: Start eigen tuinbouwloonbedrijf. Verrichten van mechanische grondbewerkingen bij tuinders in de kas en de volle grond.

1966-1974: Geboorte van de kinderen Erica, Petra, John, Ruud en Judith.

1978: Afscheid als blazer van de fanfare wegens werkzaamheden.

1979: Oprichting van Joekskapel (Limburgse versie van een carnavalsband) "Ieder vur Zig" omdat ik de muziek niet kon missen.

29 oktober 1987: Hartinfarct. Ik word opgenomen in het ziekenhuis in Venlo.

November 1987: in coma. De pastoor komt voor toediening van de laatste sacramenten.

1987-1989: revalideren. Opnieuw opbouwen van conditie en spierkracht. Oefenen van de concentratie en andere hersenfuncties. Weer opnieuw om leren gaan met drukke situaties. Geestelijk om leren gaan met de gebeurtenissen en de beperkingen die daaruit volgden.

Oktober 1989: vakantie in Portugal.

Oktober 1989: Opname met hartritmestoornissen in een ziekenhuis in Portugal. Op medisch vlak hebben ze daar uitstekend gereageerd.

4 november 1989: repatriëring met vliegtuig en ambulance naar het ziekenhuis in Venlo.

16 november 1989: Hartstilstand. Ik word overgebracht naar het ziekenhuis in Maastricht.

20 december 1989: Implantatie ICD.

21 december 1989: Mijn 47^ste verjaardag. Ik word wakker met een ICD. Intussen is de pastoor weer langs geweest voor toediening van de laatste sacramenten.

Voor de medici was de ICD in die tijd nog een onbekend fenomeen. Het instellen van de ICD en de medicijnen was een moeizaam proces. Het was daardoor ook zwaar voor mijzelf en mijn familieleden.

23 januari 1990: Ontslag uit het ziekenhuis in Maastricht.

 

Ontwikkeling van nieuwe hobbies en interesses

 

1990: Ik begin met het vermeerderen van enkele buxusplanten d.m.v. stekken.

1991: Cursus keramiek op de Vrije Academie te Horst. Ik ben vooral bezig met het boetseren van menselijke vormen, niet met draaiwerk.

1993: Met het zangkoor op reis naar Canada.

1996: De geboorte van het eerste kleinkind.

1996: Op vakantie in Zuid-Engeland in de ban van de vormsnoei van buxussen. Prachtige vormen gezien in de Engelse boxwoods (buxusbossen)

1996: Met Toos naar haar zussen in Nieuw Zeeland.

1996: De eerste buxusfiguren knippen. Inmiddels heb ik ca. 500 grote buxusvormen waaraan gemiddeld 10-15 jaar gesnoeid is. Per jaar snoei ik iedere vorm 2-3 keer.

1995-heden: Vrijwilligerswerk bij gehandicapten op zondagmorgen.

1996: De eerste schreden op het pad van het wijnmaken. Ondertussen heb ik een eigen wijngaard te onderhouden en een goed gevulde wijnkelder.

2002: Het accordeonspelen weer opgepakt. De accordeon had ik als 16-jarige gekocht en bijna nooit gebruikt. Nu verzorg ik met een groepje accordeonisten iedere week enkele muzikale dagdelen voor bejaarden in een zorginstelling.

2004: Een hele kerststal ingericht met beelden van keramiek. De personages bestaan uit onze kleinkinderen en kinderen van de buren op ware grootte.

2006: Het bijhouden en creëren van buxusvormen, een wijngaard, het wijnmaken, het boetseren en mijn muzikale activiteiten zijn inmiddels behoorlijk uit de hand gelopen hobby's. Dit kan alleen door de hand- en spandiensten van mijn vrouw. Daarnaast is zij ook mijn trouwe taxichauffeur. Ik heb vrijwillig besloten geen auto meer te rijden, omdat dit veiliger is voor mijzelf en mijn omgeving.

2007: Naar een wintersportgebied met het hele gezin (incl. 11 kleinkinderen). Wandelen in de besneeuwde bergen. Nog even proberen of de rodelslee mij houdt. Tot grote lol van de kleinkinderen gaat opa onderuit in de sneeuw.

2006-heden: Door de grote vraag zijn we begonnen met het rondleiden van groepen mensen tussen de buxusvormen en de rest van onze omvangrijke tuin. Zo'n rondleiding kun je natuurlijk afsluiten met het proeven van een huisgemaakte wijn met een lekker hapje uit de keuken van Toos. Onder begeleiding van live-muziek op de accordeon bij een knapperend haardvuur is het vaak erg gezellig en kan een dag lang duren. Ik haal er graag uit wat er in zit......