Dragers

Toch nog een zware wandeltocht in Lapland

Auteur: Ton de Werdt

Na een hartaandoening krijg je al snel het stempel ‘hartpatiënt’ opgedrukt. Je bent geneigd te denken dat je bepaalde dingen niet meer kunt of mag doen, zoals sporten. Ton de Werdt pikte als ICD-drager zijn grote hobby van sportief wandelen echter gewoon weer op.

Mijn naam is Ton de Werdt en ik ben 62 jaar. Inmiddels ben ik al weer 45 jaar werkzaam bij de politie, waar ik diverse functies heb vervuld. Ik werkte in de algemene dienst, bij de verkeersafdeling en nu bij de recherche. In mijn werk was ik en ben ik nog erg gedreven. Daarnaast leef ik gezond en zorg ik dat ik voldoende lichaamsbeweging heb. In 2010 veranderde er veel voor mij vanwege een reorganisatie bij de politie. Ik werd verplicht van werkplek te veranderen en kreeg werk te doen waar ik mij niet prettig bij voelde. Door mijn gedrevenheid bleef ik maar doorgaan. Ik was bezig een burn-out te ontwikkelen zonder dat ik het besefte.

Na dit een jaar geestelijk te hebben volgehouden stopte mijn lichaam ermee. Op 15 december 2010 rond tien uur in de ochtend kreeg ik op mijn werk een hartritmestoornis. Ik zat rustig achter mijn pc toen ik op mijn stoel onderuitzakte en begon te snurken, zoals een collega mijn situatie op dat moment omschreef. Ze zei: ‘Ton, je ligt toch niet te slapen? Het is pas tien uur in de ochtend.’ Niets was minder waar en ze besefte dat er iets anders met mij aan de hand was. Ze sloeg alarm en een collega zag direct dat het foute boel was. Gelukkig heeft bij de politie nagenoeg iedereen een reanimatiecursus gehad, dus die collega begon mij direct te reanimeren. De ambulancedienst werd gealarmeerd en nadat men mij twee maal een elektrische schok had toegediend, pakte het hart zijn ritme weer op.

Op de intensive care van het ziekenhuis kwam ik rond vier uur weer een beetje tot mijn positieven. Ik zag mijn vrouw naast mijn bed zitten en ik vroeg haar waar ik was. Ik was nauwelijks uitgesproken toen ik een derde hartritmestoornis kreeg. Ook toen weer moest de AED (automatische externe defibrillator) worden gehanteerd. Door kordaat ingrijpen van de artsen kwam ik ook deze aanval weer te boven. Daarna heb ik geen stoornis meer ervaren en verliep mijn herstel voorspoedig.

Oorzaak onduidelijk

Maar wat was dat schrikken voor mijzelf en mijn omgeving! Ik was, op een lichte verkoudheid na, nog nooit ziek geweest. Je kunt dan niet bevatten dat je ineens een hartritmestoornis krijgt waardoor je had kunnen overlijden.

De diagnose van de artsen was dat ik een verlaagd kaliumgehalte had als gevolg van een diarreeaanval, die ik een week eerder had gehad. In combinatie met de burn-out zou dit mijn hartritmestoornis veroorzaakt kunnen hebben. Allerlei onderzoeken in ‘s-Hertogenbosch en later in het UMC Utrecht gaven echter geen duidelijkheid over de precieze oorzaak van mijn hartkwaal. Ook een genetisch onderzoek in mijn familie leverde niets op.

Goede raad was duur en uiteindelijk werd besloten bij mij een ICD te implanteren, en dus was ik ‘hartpatiënt’. In eerste instantie stortte mijn wereld in en dacht ik al snel aan het feit dat ik niet meer zou kunnen doen wat ik graag deed, namelijk actief recreatief wandelen. Ik maakte graag lange wandelingen, vooral tijdens vakanties in de bergen, waarbij ik steeds hoger wilde klimmen om te genieten van de vergezichten, stilte en schoonheid van de natuur.

Vijf weken had ik in het ziekenhuis gelegen en mede door mijn hartkwaal was mijn conditie aardig weggezakt. Al snel wist men mij er echter van te overtuigen dat ik geen kasplantje hoefde te worden en dat ik meer kon dan ik dacht te kunnen. In het ziekenhuis klom ik de laatste week al op een hometrainer, waarop ik afstanden van 10 kilometer wegfietste. Na mijn ontslag uit het ziekenhuis heb ik de revalidatie in het ziekenhuis te ‘s-Hertogenbosch met beide handen aangegrepen om weer vertrouwen in mijn lichaam te krijgen. Dit vertrouwen kwam snel terug en ik kon mijn hartkwaal gelukkig naar de achtergrond dringen. Ik kon weer lange wandelingen maken, waarbij mijn vrouw niet direct angstig werd als ik een uurtje later thuiskwam omdat het zo lekker ging.

Zware rugzak

Inmiddels ben ik vijf jaar verder en sport ik weer net zo veel als dat ik voor mijn hartkwaal deed, met als hoogtepunt in 2014 het lopen van een 110 kilometer lange wandeltocht in Lapland. Tijdens deze wandeltocht trek je vijf à zes dagen door de wildernis van Lapland. Je draagt in een flinke rugzak alles mee wat je op zo’n tocht nodig denkt te hebben. Dit betreft dan een tentje, slaapzak, eten voor nagenoeg de gehele tocht en kleding voor elk weertype, want in Lapland kan het weer behoorlijk wisselen. Zo’n rugzak weegt dan al snel 18 tot 20 kilo.

Tijdens mijn jaarlijkse controle bij de cardioloog kwam mijn voorgenomen trektocht ter sprake. Hij was tevreden over het feit dat ik actief bezig was mijn conditie op peil te houden. Over het dragen van een 18 kilo zware rugzak was hij minder te spreken. Hij gaf aan dat de linker schouderband van de rugzak extra druk uitoefende op de lead van mijn ICD, wat extra slijtage tot gevolg zou kunnen hebben, tot zelfs een breuk van de lead. Als de lead zou breken, zou de ICD geactiveerd kunnen worden met mogelijk onterechte schokken, die niet plezierig zijn. Daarnaast dient dan weer een risicovolle operatie plaats te vinden om de lead te vernieuwen. Omdat hij wel zag dat ik de tocht graag wilde maken, verbood hij mij niet om deel te nemen aan de tocht. Hij raadde mij wel aan het dragen van zo’n zware rugzak tot een minimum te beperken.

Aanpassingen

Omdat ik de consequenties van het dragen van een zware rugzak geenszins wilde bagatelliseren, ging ik op zoek naar mogelijkheden om de druk van de linker schouderband zoveel mogelijk te beperken. De rugzak was van goede kwaliteit en ik kon hem op diverse punten aanpassen. Ik stelde de rugzak zodanig in dat het grootste drukpunt op mijn heupen kwam te liggen en onder de linker schouderband legde ik een spons, waardoor ik nagenoeg geen druk meer voelde op mijn linker sleutelbeen.

De tocht is prima verlopen, ondanks dat het een zware fysieke inspanning was. Met het volbrengen van de tocht was ik trots op mijzelf: ik had bewezen dat een hartaanval of hartritmestoornis je niet hoeft te beperken in je doen en laten op fysiek gebied. Met een positieve instelling en kleine aanpassingen kun je nog heel veel.