Dragers

‘Ook grote impact op vrouw en dochter’

Auteur: Bert Klippel

De hartstilstand die Bert Klippel zes jaar geleden heeft gehad, is hij goed te boven gekomen. Zijn baan als vrachtwagenchauffeur is hij echter kwijt. Zijn vrouw en dochter kampten met psychische problemen waarvoor ze de hulp van een psychiater moesten inroepen.

De nacht van 15 januari 2010 veranderde heel mijn leven. Rond halfeen voelde ik me niet goed worden, waarop ik op de rand van mijn bed ging zitten. Ik snurkte, maakte vreemde geluiden en viel even later achterover op bed. Mijn vrouw Frieda wist niet wat er gebeurde, raakte in paniek en riep mijn dochter Linsey. Die bleef erg rustig en belde direct 112. Er werd met spoed een ambulance gestuurd, omdat er wellicht sprake was van een hartstilstand. Linsey moest aan de lijn blijven en ik moest direct worden gereanimeerd.

Frieda had haar zus en zwager gebeld en die waren er binnen een paar minuten. Frieda is gaan reanimeren, wat haar zwager later overnam. Even later arriveerden er twee ambulances en de politie. Ik zag erg blauw, mijn vrouw en dochter mochten niet meer naar mij kijken… De politie nam het reanimeren over. Met spoed werd ik weggebracht naar het Amphia Ziekenhuis in Breda, waar mijn gezin uren heeft gezeten en gevreesd voor mijn leven. In het ziekenhuis werd ik gekatheteriseerd en werd ik koel gehouden in een speciale deken.

Voor mijn vrouw en dochter was het een nacht vol onzekerheid. Ze zijn heel goed begeleid in het ziekenhuis en ieder detail over mijn situatie werd aan hen verteld. Om zeven uur ’s ochtends werd hun verteld dat het stabiel met me was en dat ze beter naar huis konden gaan om even tot rust te komen. Rond de middag werden ze gebeld dat ik een beetje aan het bijkomen was. Ik probeerde met gebaren duidelijk te maken dat ik wist wie ze waren, maar ik viel nog steeds weg. Zo ging dat twee dagen lang. Ik lag op de intensieve hartbewaking. Een dag erna mocht ik naar de intensive care, omdat er wat verbetering was, maar we waren er nog lang niet.

Baan als hobby

Ik voelde me iedere dag een beetje meer opknappen, maar was nog steeds niet de oude. Psychisch was het ook erg moeilijk te verwerken. Toen ons werd verteld dat er kastjes (ICD’s) bestonden die met je hart in verbinding staan en de ritmestoornissen zouden opvangen als dit nog een keer zou gebeuren, leek dit ons een goede oplossing. Linsey vroeg de dokter of ik de ICD direct kon krijgen, omdat ze deze vreselijke gebeurtenis niet nog een keer wilde meemaken. Toen werd ons verteld dat er ook heel wat beperkingen aan vastzaten. Mijn baan, die ik al 25 jaar met liefde en zo veel plezier had uitgeoefend, zou ik vaarwel moeten zeggen. Dag in dag uit op pad met mijn vrachtwagen was mijn lust en mijn leven. Het was niet alleen mijn baan, maar ook mijn hobby.

Ik moest mijn baan opgeven, wat mij heel veel moeite en tranen heeft gekost. Toch zag ik als enige oplossing die mij en vooral mijn gezin zou geruststellen dat ik ICD-drager zou worden en altijd onder controle zou staan. Na veel gepieker en gesprekken met een psychiater en mijn baas hebben we de keuze gemaakt. Vier dagen later werd de ICD geplaatst en ging het bijzonder goed met me. De dag erna mocht ik dan ook naar huis, met een ICD maar zonder baan…

Leven met een hartpatiënt

Voor mijn dochter Linsey was mijn ziekenhuisopname een zware tijd. De eerste twee dagen kon zij zich goed rustig houden, wat eigenlijk niets voor haar was. Ze besefte echter nog niet goed wat er precies aan de hand was, ze werd geleefd. Ze ging ’s middags naar het ziekenhuis, dan naar huis en ’s avonds weer naar mij. Het waren lange en zware dagen. Ze zat in de tweede klas van het voortgezet onderwijs, waar ze heel goed werd opgevangen en geholpen. Na een paar weken gingen haar resultaten echter achteruit. Ze kon zich niet meer concentreren, zag beelden van hoe ze mij had aangetroffen, hoorde overal gesnurk en geluiden. Ze heeft toen hulp gezocht bij een psychiater, die haar prima heeft geholpen, zodat ze er nu goed over kan praten. We hebben een erg goede band en een lekker potje stoeien zit er nog steeds in!

Voor mijn vrouw Frieda is die nacht ook onvergetelijk geworden. Ze moest mij reanimeren. Ze raakte erg in paniek en moest al haar krachten bij elkaar rapen om te doen wat ze kon op dat moment. Iedere dag was ze bij mij in het ziekenhuis, van halftwee tot acht uur. De dagen leken voor haar aan mijn bed wel jaren te duren, niet wetende wat de toekomst zou brengen. Drie maanden na die nacht werd het haar te veel. Ook mijn vrouw heeft hulp gezocht bij een psychiater, die haar heel goed heeft geholpen. Nu gebruikt ze nog wel antidepressiva, maar gelukkig gaat het goed. Mijn vrouw en dochter zijn dankbaar dat ze de ‘oude’ Bert weer terug hebben.

Dankbaar

Ook ik ben uiteraard dankbaar dat ik er goed vanaf ben gekomen. Het is een enorm zware periode geweest. We hebben veel steun en liefde ontvangen van familie en vrienden, wat je op die momenten erg goed doet en wat ik nog steeds kan waarderen. Zelf ben ik die twee weken uit mijn leven helemaal kwijt. Van verhalen weet ik alles, maar ik kan me niets herinneren. Ik ben erg goed verzorgd in het Amphia Ziekenhuis, waar ik ieder jaar nog voor controle heenga. Ze waren er bijzonder goed voor mij, maar ook voor Frieda en Linsey. Het vertrouwen dat we daar hebben gekregen is ontzettend groot. Gedurende die weken hadden we een begeleidster die ons overal mee heeft geholpen, zoals het beantwoorden van de vele vragen die we hadden, het geven van belangrijke informatie, maar ook psychisch ondersteunen.

Ik ben trots op mijn vrouw en dochter, die zo goed gehandeld hebben. Ook na mijn thuiskomst hebben ze me erdoorheen gesleept, ook al was het niet altijd even makkelijk. We helpen elkaar, steken een hand uit waar het nodig is. En we hopen dat we er nog lang voor elkaar mogen zijn!