Dragers (jongeren en kinderen)

Thomas Heuvelmans (pseudoniem) (januari 2012)

Blijf doen wat je ook deed voordat je ICD-drager werd

Hallo, ik ben Thomas. Ik ben 20 jaar. De redactie van het ICD-Journaal heeft mij gevraagd om in deze rubriek te vertellen hoe ik ICD-drager ben geworden. Hier is dus mijn verhaal.

 

Het is nu ruim 2 jaar geleden. Ik stond op het voetbalveld een wedstrijd te spelen toen ik me plotseling niet goed voelde. Ik ben van het veld af gegaan en naar de kleedkamer gelopen. Na de wedstrijd kwam de rest van mijn team ook naar de kleedkamer. Daardoor vond ik het benauwd worden en ben ik weer naar buiten gegaan. De mensen zagen dat ik erg bleek was en begonnen zich zorgen te maken omdat ik ook een aangeboren hartafwijking heb.

 

Ik voelde dat mijn hartslag erg hoog was. Daarom werd met spoed een ziekenauto gebeld. In de ziekenauto werd mijn hartslag gemeten; die was 280! Meerdere malen heeft het ambulancepersoneel via het aangebrachte infuus een soort vloeistof ingebracht met de bedoeling mijn hartslag weer rustig te krijgen. Toen dit niet lukte, ben ik met spoed naar het ziekenhuis in Nijmegen gebracht.

 

Ook in het ziekenhuis heeft men geprobeerd om met deze vloeistof mijn hartslag te laten dalen maar zonder succes. Onderweg was ik door mijn hoge hartslag erg moe geworden. Toch wilde ik per se bij bewustzijn blijven en dat was ik ook nog toen ik op de spoedeisende hulp werd binnengebracht. De artsen vertelden me dat ze me met een defibrillator een shock moesten geven om mijn hartslag weer rustig te krijgen. Dit betekende wel dat ze me onder narcose moesten brengen. Dit vond ik helemaal niks zodat ik nog een tijdje heb tegengestribbeld. Maar uiteindelijk hebben de doktoren en mijn moeder me ervan kunnen overtuigen dat het echt nodig was en heb ik toegegeven. Toen ik wakker werd was mijn hartslag gelukkig weer normaal maar ik had wel last van pijn op mijn borst. Dat kwam doordat alle spieren zich ten gevolge van de twee shocks hadden aangespannen.

 

Twee weken heb ik in het ziekenhuis gelegen. De eerste dagen bestonden uit onderzoeken en wachten. Daarna vertelden de artsen mij dat ik een ICD nodig had. De eerste dokter zei dat ik, ondanks de ICD, nog steeds alles kon doen wat ik eerst ook al deed. Maar een andere dokter beweerde precies het tegenovergestelde. Ik moest erg gaan opletten, contactsporten vermijden (waaronder dus ook voetbal) en ik kon beter een ander beroep kiezen. Ik leerde op dat moment namelijk voor automonteur. Omdat een ICD erg gevoelig is voor magnetische velden hield dat in dat ik niet meer mocht lassen en niet meer boven een draaiende motor mocht hangen. Dit was een flinke tegenslag voor me.

 

Om er zeker van te zijn dat dit de enige optie was, heb ik in het LUMC in Leiden een second opinion gevraagd. Uit de onderzoeken die daar plaatsvonden, bleek dat mijn hartritmestoornis was veroorzaakt door de littekens op mijn hart van operaties die ik op mijn derde heb ondergaan. Ze konden nog proberen om deze littekens met een speciaal apparaat weg te branden. Op een dinsdag ben ik daarvoor geopereerd. Na de operatie werd geprobeerd een ritmestoornis op te wekken om te controleren of de operatie geslaagd was. Als dit niet lukte, zou dat zo zijn en zou ik geen ICD nodig hebben. Maar jammer genoeg trad er wel een ritmestoornis op. Het was dus niet gelukt om voldoende littekenweefsel weg te branden. Nadat ik was bijgekomen, vertelde de dokter me het slechte nieuws: ik had een ICD nodig.

 

Omdat ik na anderhalve week ziekenhuis het daar wel gezien had en ik zonder ICD niet naar huis mocht is deze toen meteen donderdags geplaatst. Ik had voor de operatie de operatiekamer al gezien en er is mij toen uitgelegd hoe de operatie in zijn werk zou gaan. Toen ik wakker werd was ik weer een litteken rijker. Ik heb nog tot vrijdag in het ziekenhuis gelegen. Ik mocht naar huis maar ik moest het absoluut rustig aandoen. Daar heb ik me niet helemaal aan gehouden. Die zondag liep ik alweer rond op een autoshow. Ik ging in die tijd één dag naar school en werkte vier dagen als automonteur. Van de doktoren moest ik vier weken rust houden. Na twee weken thuiszitten was ik het zat en ben ik bij het bedrijf waar ik werkte achter de balie gaan zitten. Aan het eind van de laatste week ben ik weer begonnen met werken in de werkplaats.

 

Ook het voetballen heb ik weer opgepakt. De artsen adviseerden me om in dat geval een beschermende brace over mijn ICD te dragen. Ik wist niet hoe ik daaraan moest komen zodat ik zelf iets moest bedenken (intussen weet Thomas dat wel, redactie. Zie http://www.stin.nl/, pagina Info/links onder Brace). Helaas bleef de bescherming niet goed zitten. Aangezien ik een behoorlijk fanatieke voetballer ben en het er soms op het veld behoorlijk hard aan toe gaat, heb ik toen besloten om te stoppen met het meespelen in wedstrijden. Wel train ik nog steeds mee met mijn team en soms doe ik mee aan een vriendschappelijk toernooi.

 

Inmiddels ben ik klaar met mijn studie voor automonteur en begonnen met een opleiding voor autoverkoper.

 

Sinds de plaatsing van mijn ICD heb ik nog twee keer een shock gehad. De eerste keer was op het voetbalveld tijdens een conditietraining. De medicijnen die ik kreeg, remden me af waardoor ik extra moeite moest doen om de rest van mijn team bij te houden. Daarom nam ik mijn medicijnen altijd na de training pas in. Het gevolg daarvan was helaas een shock. Ik weet nog dat ik duizelig werd en in het gras viel. De rest van mijn team was flink geschrokken en de trainer had mijn ouders gebeld en voor alle zekerheid ook een ambulance.

 

Toen ik weer bijkwam, voelde ik me een stuk beter dan voor de shock. Ik ben opgestaan en naar de kantine gelopen. Daar ben ik even gaan zitten. Het ambulancepersoneel controleerde mijn hartslag. Die was goed maar om alle risico te vermijden namen ze me toch mee naar het ziekenhuis voor een extra controle. Na een paar onderzoeken mocht ik weer naar huis. Alles was in orde. Ik mocht alleen twee maanden geen auto rijden.

 

De tweede keer dat ik een shock kreeg was afgelopen zomer toen ik met mijn vrienden op vakantie was in Blanes. 's Morgens waren we aangekomen na een busreis van achttien uur. 's Middags kregen we meteen een rondleiding door het stadje. Daarna moesten we met onze koffers nog een eind sjouwen naar het appartementencomplex waar we zaten. In het complex zelf moesten we met de koffers ook nog via een smalle trap naar onze kamers op de vierde verdieping. Dat was voor mij te veel van het goede. Toen ik bij de derde verdieping kwam, werd ik duizelig en ben ik gevallen. Ik kreeg een shock.

 

Gelukkig kan mijn ICD op afstand worden uitgelezen via een apparaat dat ik op mijn nachtkastje kan zetten. Daarom heb ik naar mijn cardioloog in Nederland gebeld. Die zei dat ik niet naar een ziekenhuis in Spanje hoefde als ik me verder goed voelde. Ik ben dus gewoon daar gebleven en ik heb zoveel mogelijk van mijn vakantie genoten. De dag na mijn terugkomst ben ik wel naar het ziekenhuis geweest voor een echo en een ECG ter controle. Mijn hartritme was normaal en de uitslagen van de onderzoeken zagen er goed uit. Ik kon weer verder met mijn leven, behalve dan opnieuw twee maanden geen auto rijden.

 

Dit was mijn verhaal. Ik zou mensen die een ICD krijgen of er een hebben het advies willen geven om zoveel mogelijk te blijven doen wat je ook deed voordat je een ICD had. Al is het natuurlijk wel belangrijk naar de artsen te luisteren en voorzichtig te zijn met jezelf en je ICD.

Lees meer

Open archief (4 artikelen)