Dragers (jongeren en kinderen)

Michel Verhoeven (juli 2013)

Een vechter en een overlever; die komt er wel.

Jan van den Heuvel

 

Het is de middag van 11 november 2010. Grote delen van het land maken zich op voor het Sint Maartenfeest. Kinderen trekken straks langs de deuren om met hun liedjes snoep en ander lekkers binnen te halen. Maar ergens in Harderwijk wordt op dat moment alles in gereedheid gebracht voor een spoedtransport van de negenjarige Michel Verhoeven naar het Erasmus/Sophiaziekenhuis in Rotterdam.

 

Die morgen was Michel met zijn klas op de fiets op weg gegaan naar het carillon in Harderwijk. Maar wat een vrolijk uitje had moeten worden, eindigde in een ware nachtmerrie. Michel fietste gezellig naast de juf maar zei opeens tegen haar dat hij zich zo moe begon te voelen. Vrijwel direct daarna begon hij te slingeren en reed hij bijna het Veluwemeer in. De juf merkte onmiddellijk dat het niet goed ging en belde meteen 112 en direct daarna de school.

 

‘Ik heb een administratiekantoor aan huis en zat net lekker thuis te werken toen een administratief medewerkster van de school mij belde’. Moeder José Verhoeven beleeft vrijwel iedere seconde van dat gesprek opnieuw. ‘Ze vertelde dat Michel was gevallen en een epileptische aanval leek te hebben’. Dat vond José vreemd, dus spoedde ze zich naar de plek des onheils, het Zeepad. Daar aangekomen, zag ze dat omstanders hem al aan het beademen waren. Onmiddellijk begon ze te helpen en reanimeerde zo haar eigen zoon. ‘Op dat moment had ik niet eens in de gaten hoe vreselijk dit was; het ging vanzelf’. Al snel arriveerden twee ambulances en twee politieauto’s en ook werd een traumahelicopter opgeroepen. Al deze mensen namen de reanimatie over. Pas toen sloeg de angst José om het hart. ‘Ik zag dat de ambulancebroeders een infuusnaald aanbrachten en hem een middel toedienden dat het hartritme weer op gang moest brengen, maar Michel bleef buiten bewustzijn’.

 

Inmiddels had de juf ook vader Lars gebeld. Die zat voor zijn werk in Deventer en kwam uiteraard direct naar Harderwijk. Dit uurtje rijden vol onzekerheid werd voor hem een van de langste uit zijn leven. Gelukkig belde de juf onderweg nog een keer maar nu met een iets optimistischer bericht: ‘Michels hart klopte weer.' In het ziekenhuis voegde Lars zich meteen bij zijn gezin. Samen zouden ze dit gaan dragen.

 

Michel werd met spoed naar het St. Jansdal Ziekenhuis in Harderwijk gebracht waar hij verder werd gestabiliseerd. Meer konden ze hier niet voor hem doen. Daarom werd hij naar Rotterdam vervoerd. Daar waren Michel en ook moeder José bekend bij de cardioloog. Zij stonden daar namelijk al onder controle vanwege een erfelijke vorm van hypertrofische cardiomyopathie (verdikte hartspier) die in de familie van José voorkomt. Haar broer is reeds op 17-jarige leeftijd aan de gevolgen hiervan overleden en ook haar moeder leed aan deze hartziekte.

 

Michel werd opgenomen op de afdeling Intensive Care. Daar begon hij langzaam te herstellen. Helaas kreeg hij last van een delier (lichamelijke stoornis die zich psychisch uit). Dat leidde tot verwardheid en was er de oorzaak van dat hij drie weken langer in het ziekenhuis moest blijven. Moeder José: ‘Doordat de reanimatie zo lang heeft geduurd was er bij Michel hersenschade opgetreden, maar aanvankelijk kon niet worden vastgesteld in welke mate’. Dat kwam omdat Michels geest zich ten gevolge van alle prikkels op de IC afsloot voor contact met anderen. Dit was voor de familie de moeilijkste tijd; hoe zou Michel hieruit komen?

 

De ouders van Michel wilden uiteraard zo dicht mogelijk bij hun zoon blijven. Ze namen hun intrek in het Ronald McDonaldhuis waar ze veel steun hebben ondervonden: ‘Het huis wordt vrijwel helemaal gerund door vrijwilligers die dag en nacht voor ons klaar stonden’. Ook broertje Sander kwam regelmatig langs en vermaakte zich met de daar aanwezige Wii en X-Box waar hij mee mocht spelen. Voor hem ging het leven zo normaal mogelijk door. Hij logeerde bij opa en oma en bleef ook gewoon naar school gaan. Dat was voor José en haar man Lars een hele geruststelling. Zo konden zij zich helemaal op Michel richten.

 

Onverwacht verschenen er in het ziekenhuis ook nog twee ‘hoge’ bezoekers: de zanger Jeroen van der Boom en Milika Peterson (ex-presentatrice van de nieuwsrubriek Hart van Nederland). Deze laatste bezocht in die tijd voor het programma ‘Piets Mooiste Kerstversiering’ een aantal ziekenhuizen om de speelkamers feestelijk te versieren in kerstsfeer. Ook Michel deed mee aan het verslag dat hierover op televisie werd uitgezonden.

 

Toen het wat beter ging met het herstel van Michel, besloot men om een ICD bij hem te implanteren: Michels guardian angel, zijn beschermengeltje. Vijf dagen later mocht hij eindelijk naar huis. Daar wachtte hem een grote verrassing: het hele huis was versierd en er hingen spandoeken met het opschrift: Welkom Thuis. De familie was weer compleet.

 

Helaas werd nu duidelijk dat er sprake was van onherstelbare hersenschade. Vertaald naar begrijpelijke normen had Michel een leerachterstand van vier jaar. Vooral het cognitieve gedeelte van de hersenen bleek te zijn aangetast. ‘Toen Michel weer naar school ging - hij zat toen in Groep zes - lukte het schoolwerk niet meer. Hij kreeg daarom werkjes van Groep vijf maar ook die waren te moeilijk, evenals die van Groep vier.’ In het verhaal van José klinkt berusting door.

 

Tijdens de revalidatieperiode, waarin hij logopedie, ergotherapie en fysiotherapie kreeg, werd zijn IQ opnieuw getest. Vlak voor het ongeval was dat bepaald op 100, maar een onderzoek van de orthopedagoog kwam nu maar tot 60, ‘Er was dus alle reden toe om Michel over te plaatsen naar het speciaal onderwijs’, aldus moeder José.

 

Michel zelf ziet een prachtige toekomst in houtbewerken. Momenteel zit hij in de laatste groep van het speciaal onderwijs in Apeldoorn. Daar wordt hij iedere dag naar toe gebracht en opgehaald. Dat betekent vroeg weg en laat thuis. Hij maakt echt 'grotemensenwerkdagen' maar hij heeft het wel erg naar zijn zin daar. Na de zomervakantie gaat hij naar de praktijkschool ‘Mijn School’, gewoon in Harderwijk. Hij kan daar lekker op de fiets naar toe en klasgenootjes en vriendjes wonen dan in de buurt.

 

Vriendjes, om mee te voetballen, de ware passie van Michel. Daarom is hij lid van VVOG een voetbalclub in Harderwijk.Hij speelt in team JG2 en heeft daarvoor dit seizoen al vijf keer gescoord. Daarbij was op elf mei jongstleden zelfs een echte, officiële hattrick! Michels eigen woorden: ‘Maar voetballen vind ik helemaal niet zo leuk als keepen. Dat vind ik pas echt leuk. Ik ben zelf zo gauw buiten adem dat keepen toch veel leuker is voor mij....?’

 

Maar Michel heeft nog een grote hobby: vissen, bij voorkeur op zee. En dan niet vanaf de veerboot van de TESO naar hun geliefde Texel, maar echt op de woeste, ruige zee. De grootste vis die hij daar gevangen heeft, was een makreel, maar de lengte zullen we zelf moeten raden.

 

José en Lars maken zich natuurlijk best zorgen over de toekomst. Hoe zal het met Michel gaan als hij ouder wordt, vragen ze zich af. Zal hij zelfstandig kunnen leven; kan hij bijvoorbeeld zijn rijbewijs halen? Meerdere dingen tegelijk doen en overdenken, wat bij autorijden natuurlijk een continu proces is, gaat Michel immers slecht af. Het zijn praktische zaken waarover iedere ouder zich natuurlijk bij tijd en wijle vragen stelt, maar in het geval van Michel zijn ze toch wel erg beladen.

 

Aan het doorzettingsvermogen van Michel zal het niet liggen. Hij heeft laten zien dat hij een vechter is, een overlever. Hij zal zijn draai wel vinden, zowel op het veld, op zee als tussen het hout. Michel, die komt er wel…

Lees meer

Open archief (4 artikelen)