Dragers (jongeren en kinderen)

Rodney van Gelderen 4 (januari 2013)

Ik heb een heel groot doorzettingsvermogen en dat neemt niemand mij af

Mersiha Ćuk

 

Sinds 2006 volgen wij als redactie het wel en wee van de jonge ICD-drager Rodney van Gelderen. De drie eerdere verslagen daarvan vindt u eveneens op deze website. Voor het laatst hadden wij contact met Rodney in 2009. Hoog tijd dus voor een vervolg. Mersiha Ćuk ging voor ons bij hem op bezoek.

 

Naeen aantal hartoperaties en tal van tegenslagen is de inmiddels 17-jarige Rodney van Gelderen zijn levenslust niet verloren. Integendeel. Met opgeheven hoofd en een glimlach op zijn gezicht ziet de jonge Dordtenaar zijn toekomst voorzichtig weer rooskleurig in. Hij is de belichaming van het woord doorzetten: ’Ik heb een heel groot doorzettingsvermogen en dat neemt niemand mij af!’

 

Rodney wordt geboren in 1995. Al snel volgt een open hartoperatie vanwege een gat in zijn hart. Jarenlang gaat alles goed tot in 2003 op achtjarige leeftijd het noodlot toeslaat. Tijdens het zwemmen raakt Rodney bewusteloos. De oorzaak hiervan is een hartritmestoornis en op tienjarige leeftijd krijgt hij een ICD. Een lang gewenningsproces en vele tegenslagen volgen. Angst speelde hierin een grote rol.

 

In juli 2012 volgt een nieuwe operatie. Naar aanleiding van een fabricagefout moet een versleten draad van zijn ICD vervangen worden. Anders had Rodney nog ruim zes jaar met zijn ICD toegekund. Helaas verloopt de ingreep niet zonder complicaties. Rodney laat zich echter niet uit het veld slaan. Twee dagen later zegt hij het ziekenhuis gedag en gaat hij naar huis om verder te herstellen. Op dit moment zit hij daar nog middenin, maar aan Rodney is dat niet te zien.

 

Afgezien van bovengenoemde tegenslag is Rodney na dertig shocks alweer viereneenhalf jaar shockvrij. Hoewel angst nog altijd een grote rol in zijn leven speelt, heeft hij door de jaren heen toch geleerd om hiermee om te gaan: ‘Vroeger was ik bang om een shock te krijgen. De angst was zo hevig dat ik op een gegeven moment zelf een shock kon opwekken. Nu is dat niet meer het geval. Ik word ouder en mijn zelfvertrouwen groeit. De weg is nog lang, maar het gaat elke dag iets beter.’

 

Rodney’s ouders zijn een grote steun voor hem. Mede door hen heeft hij geleerd om de hele situatie vanuit een positief oogpunt te bekijken: ‘Zij hebben mij er vaak genoeg aan herinnerd dat ik beter beveiligd ben dan menig mens. Het is vanzelfsprekend niet leuk als mijn ICD afgaat maar het is een geruststelling, omdat ik in mijn achterhoofd weet dat ik beschermd ben.’

 

Het leven gaat door

Rodney’s leven gaat door. Door de jaren heen is hij ouder geworden en inmiddels studeert hij. ‘Ik zit in het eerste leerjaar van het mbo en studeer Financiële Administratie op het Leerpark (opleiding die leren en werken combineert). Het is erg leuk omdat ik altijd graag met cijfers bezig ben. Wiskunde en economie liggen mij goed’, zegt een opgewekte Rodney.

 

Vrienden heeft Rodney op school genoeg. Ook al draagt hij een pasclip aan zijn broek, toch zijn medestudenten nog niet allemaal op de hoogte van zijn gezondheidssituatie. Ze vragen wel eens waar het voor is, maar reageren vervolgens niet heel bijzonder. Vaak weten leeftijdsgenoten niet eens precies wat een ICD is en hoe die werkt. Rodney’s antwoord: ‘Die pasclip draag ik voor het geval er iets gebeurt. De EHBO’ers weten zo meteen wat ik heb en hoe zij moeten reageren’.

 

Wel merkt Rodney een groot verschil tussen hoe er vroeger werd gereageerd op zijn ICD en nu: ‘Op de basisschool bijvoorbeeld wisten met name de leerkrachten niet hoe ze ermee om moesten gaan en dat was moeilijk. Nu reageert iedereen hartstikke positief en als iets niet duidelijk is, stelt men daarover vragen. Daarnaast is men belangstellend en meelevend. Dat vind ik fijn, want ik wil een zo’n normaal mogelijk leven leiden.’

 

In zijn vrije tijd zit Rodney ook niet stil. Zoals bij veel leeftijdsgenoten speelt de computer een belangrijke rol in zijn leven, maar zodra het weer het toelaat is de doorzetter op het tennisveld te vinden: ‘Ik tennis al zo’n vijf jaar, onder andere samen met mijn vader. In het begin had ik last van mijn ICD tijdens het tennissen, maar na verloop van tijd niet meer. Het is leuk; je gaat ervoor en dan is het met de angst en pijn snel gedaan.’

 

De toekomst is hoopvol

Een paar jaar terug beheersten de begrippen angst, afhankelijkheid en onzekerheid het leven van Rodney. Nu is hij zowel letterlijk als figuurlijk gegroeid: ‘Door angst ga je dingen voelen die er niet zijn en daardoor wel komen, bijvoorbeeld een shock. Dat wilde ik niet meer. Volgend jaar word ik achttien. Elke dag krijg ik zelf steeds meer verantwoordelijkheden. Ik ruk me los van een oud patroon en dat is fijn’, zegt een vastberaden Rodney.

 

Rodney is hartpatiënt en blijft dat voor de rest van zijn leven. Zijn littekens herinneren hem aan wat hij heeft doorstaan, maar hij heeft inmiddels leren accepteren dat het bij hem hoort. Tegelijkertijd vormen zij ook een extra stimulans om alles uit het leven te halen en de toekomst te omarmen: ‘Na verloop van tijd wil ik proberen om zoveel mogelijk te doen wat ik normaal gesproken zonder ICD ook zou doen.’

Lees meer

Open archief (4 artikelen)