Dragers (jongeren en kinderen)

‘Iedereen zou moeten kunnen reanimeren’

Ruim zes jaar geleden kreeg Cindy Kerkhof een ICD geïmplanteerd na een hartstilstand. Ze werd gereanimeerd door collega-verpleegkundigen die ze zelf hierin had getraind. Inmiddels heeft ze een eigen trainingsbureau in reanimatie opgericht en heeft ze in 2014 de Nijmeegse Vierdaagse gelopen.

Auteur: Cindy Kerkhof

Op 29 mei 2009 veranderde mijn leven compleet. Een week na een operatie vanwege endometriose (een aandoening waarbij het slijmvlies dat de binnenkant van de baarmoeder – endometrium – bekleedt, ook op plaatsen buiten de baarmoeder voorkomt) vonden mijn collega’s mij op de wc. De eerste gedachte was dat ik was flauwgevallen, maar al snel bleek er sprake te zijn van een hartstilstand. Die dag werd ik drie keer gereanimeerd.

     Spannende dagen en weken volgden. Er werden diverse onderzoeken uitgevoerd om de oorzaak te achterhalen. Na de operatie waren er wel allerlei complicaties geweest, maar ik had nog nooit problemen gehad met mijn hart. Eerst verbleef ik een aantal weken in mijn eigen ziekenhuis, het Groene Hart Ziekenhuis in Gouda, waar ik werkzaam ben als verpleegkundige in het Vrouw Kind Centrum. Daarna werd ik nog een week opgenomen in het Leids Universitair Medisch Centrum (LUMC), waar ook diverse onderzoeken werden gedaan. Daar werd een ICD bij mij geplaatst op 30 juni 2009.

Heftige tijd

Voor mijn man en familie was dit alles een grote schok. De eerste dagen op de intensive care waren slopend voor hen en vol onzekerheid. Uren hebben ze naast mijn bed gezeten. Vragen kwamen naar boven: hoe heeft dit kunnen gebeuren, hoe komt Cindy hieruit? Ook duurde het vanwege de onderzoeken een lange tijd voordat ze bij me mochten komen. Op de intensive care ben ik een aantal dagen in slaap gehouden. Toen ik wakker werd, vroeg ik direct naar mijn man. Dat was voor hem en mijn familie al een hele geruststelling.

     Daarnaast was het voor mijn collega’s een heftige tijd. Zij hebben mij gereanimeerd. Iets wat ik hun zelf had aangeleerd. Jaren gaf ik training in reanimatie en AED (de automatische externe defibrillator). Iedereen zei dan ook: ‘Je hebt ze goed getraind!’ Voor hen was het ook een hele moeilijke periode en iedereen leefde enorm met mij mee.

     Het ergste vond en vind ik nog steeds dat mijn familie, vrienden en collega’s zo veel verdriet hebben gehad. Zij hebben mij gezien op de intensive care, vechtend voor mijn leven. Ook al was het voor mijzelf mentaal zwaar, zo voelde dat in het begin. Wanneer ik bezoek had, was het net alsof ik een verhaal aan het vertellen was van iemand anders die dit had meegemaakt.

Onzekerheid

Toen ik thuiskwam was ik ontzettend bang dat het nogmaals zou gebeuren, bang dat ik mijn twee kinderen niet groot zou zien worden. De eerste paar weken had ik dan ook graag iemand om mij heen. Ik leefde in onzekerheid. Ik had een ICD om me te beschermen, maar wat zou er gebeuren als hij plotseling zou afgaan?

     Deze onzekerheid heeft enige tijd geduurd. Ik moest weer vertrouwen krijgen in mijn eigen lichaam. Uit alle onderzoeken kwam helaas geen diagnose. Wel bleek tijdens mijn reanimatie dat ik een kaliumtekort had. Mogelijk was dit de oorzaak geweest van de hartstilstand.

     Mijn cardioloog in het LUMC heeft mijn DNA nog laten onderzoeken en daar kwam gelukkig uit naar voren dat er geen sprake is van erfelijke belasting.

Reanimatietrainingen

Ik heb negen maanden thuisgezeten en toen ben ik voorzichtig weer gaan werken. Ik zag er wel tegenop, omdat ik moest gaan werken op de afdeling waar het gebeurd was. Hierin ben ik door mijn werkgever ontzettend goed begeleid. Ook mijn collega’s hebben mij fantastisch geholpen.

     Na een klein jaar werkte ik weer volledig. Dit deed mij en mijn collega’s erg goed. Zij waren er erg trots op dat ik er weer was.

     Na anderhalf jaar ben ik zelfs de reanimatietrainingen weer gaan oppakken. Ik vond het altijd erg leuk om te doen en ben mij er nu nog meer van bewust dat iedereen dit moet kunnen. En hoe belangrijk het is dat iedereen dit kan. Sinds juni 2014 heb ik dan ook samen met mijn collega een eigen trainingsbureau in reanimatie en AED, genaamd Vivere Trainingen. Vivere staat voor leven.

     Ook ben ik via het hartrevalidatietraject, dat je moet volgen naar aanleiding van de reanimatie, terechtgekomen bij de Harttrimclub in Gouda. Daar sport ik iedere week samen met andere (ex-)hartpatiënten. Sinds drie jaar zit ik in het bestuur ervan en organiseer ik leuke uitjes voor deze hartpatiënten.

Vierdaagse

Achteraf heb ik gelukkig niets lichamelijks overgehouden aan de hartstilstand. Voordat het gebeurde stond ik altijd actief in het leven. Ik was druk met mijn werk en kinderen.

     In het begin heb ik wel veel last van mijn ICD gehad; die moest blijkbaar ook even zijn eigen plekje vinden. Dat gaat nu goed.

     Ik ben niet iemand die snel bij de pakken neer gaat zitten. Zo wilde ik altijd al een keer de Nijmeegse Vierdaagse lopen en dat heb ik in juli 2014 dan ook gedaan. Dit vereiste goede training vooraf, maar ik heb de eindstreep gehaald. Ook dat geeft je veel moed en vertrouwen. 

     Van mijn leven geniet ik nog steeds elke dag. Ik ben trots op mijn man en kinderen, maar vooral op mijzelf. Trots over hoe ik nu in het leven sta en wat ik bereikt heb. Zelf zie ik mij niet als hartpatiënt, al ben ik dat wel voor de rest van mijn leven.

     Mijn ICD heeft nu, ruim zes jaar later, nog nooit iets gedaan en dat hoop ik zo te houden. Uiteraard blijf ik goed onder controle en dat geeft ook vertrouwen. Mijn motto is dan ook: geniet van het leven!