Dragers (jongeren en kinderen)

Ida Wisse (april 2016)

We praten er open en eerlijk over

Auteur: Ida Wisse

 

Mijn motto is ‘Pluk de dag’. Je leven kan zo ten einde zijn. Deze les hebben mijn gezin en ik geleerd na mijn hartstilstand in april 2014. Ik ben nu ICD-drager en mijn kinderen hebben 50 procent kans dat ook te worden.

 

Ik ben Ida Wisse, 48 jaar, getrouwd met Hans (47) en we hebben twee kinderen: zoon Joas (16) en dochter Lydia (14). In december 2013 kreeg ik te horen dat ik mijn baan als kraamverzorgende bij Alnatal (afdeling Verloskunde) in het Sint Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein wegens boventalligheid zou verliezen. Binnen drie maanden kreeg ik een nieuwe functie op de polikliniek Gynaecologie. Ik ging met veel enthousiasme van start… tot die bewuste dag: zondag 13 april 2014.

 

Wakker in ziekenhuis

Als gezin waren we die ochtend naar de kerk geweest en daarna kwamen mijn schoonouders op de koffie. Rond halftwee werd ik niet goed, ik voelde niets aankomen en weet er niets meer van. Later hoorde ik dat mijn schoonmoeder (ex-verpleegkundige) en mijn man mij hebben gereanimeerd en dat 112 is gebeld. De kinderen hebben alles meegemaakt en zijn goed opgevangen door buren en politie.

Om halfvijf werd ik wakker in het ziekenhuis. Ik keek om mij heen, zag de klok en een infuus in mijn arm. Ik voelde veel pijn in mijn borstbeen en ribben. Mijn man zat naast mij en ik zei: ‘Nee toch?’ Mijn man zei dat ik gereanimeerd was. Een hartstilstand uit het niets. Ik kreeg te horen dat ik een ICD zou krijgen.

Dan gaat er van alles door je hoofd, je kunt het niet begrijpen. Je mist ook een stuk en dat vond ik helemaal niet prettig. Je blijft maar vragen aan iedereen wat er die drie uur allemaal is gebeurd en waar iedereen was. Ik wilde alles weten.

Ik heb in het ziekenhuis nog twee keer een hartstilstand gehad en kreeg na vijftien dagen een ICD ingebracht. Waarom zo laat? Ze wilden bij mij eerst een MRI-scan uitvoeren en er waren veel feestdagen, dus dat ging niet zo snel! Uiteindelijk werd op 2 mei nog een ablatie uitgevoerd om de oorzaak van een extra systole (overslaande hartslag) weg te branden. Ik heb beide operaties live meegemaakt en dat was best spannend. Ik had wel wat ‘ervaring’, maar niet op dit vlak. Ik was best angstig of alles wel goed ging – een behandeling zo dicht bij mijn hart! Ik moest alles uit handen geven, maar ik had vertrouwen in de artsen en in God. Op 3 mei mocht ik dan eindelijk naar huis na twintig dagen ziekenhuisopname.

 

‘Gewoon’ Ida

Maar dan begint het pas. Je komt thuis en denkt aan wat er is gebeurd die bewuste dag. Mijn man en kinderen hadden de eerste weken moeite om mij alleen te laten. De kinderen hadden die week vakantie en dat kwam goed uit, want zo konden ze mij helpen en met mij praten. Even alleen met mama. Dat voelde goed voor mij, maar zeker ook voor hen, om alles te kunnen verwerken. In het ziekenhuis was dat toch anders. Ook ik moest wennen, want er was geen verpleegkundig team dat er direct zou zijn als er iets fout ging.

De week erna was ik echt alleen thuis. Soms had ik dan even dat benauwde gevoel bij mijn hart, maar al snel drukte ik dat weg. Ik werd er onzeker van en dat wilde ik niet. Ik wilde verder met mijn leven. Ik wilde er zijn voor mijn man en kinderen. Ik wilde weer ‘gewoon’ Ida zijn!

Mijn man had veel last met in slaap komen en werd vaak in zijn onderbewustzijn geconfronteerd met de reanimatie. Dan werd hij gillend en zwetend wakker, wel drie of vier keer per nacht. Hij heeft EMDR-therapie gevolgd (therapie bij traumatische ervaringen, zie www.emdr.nl en bijvoorbeeld het artikel ‘Het nare beeld te lijf’ in STIN journaal 1-2016, red.) en daarna ging het een stuk beter, gelukkig ook met mijn schoonouders, die ook alles hadden meegemaakt. Ik ben hun en mijn man nog eeuwig dankbaar dat ze mij hebben gereanimeerd. Je moet het maar kunnen, je eigen vrouw en schoondochter!

 

Woerdens gen

Maar wat was nu de oorzaak van mijn hartstilstand? Zestien jaar geleden is mijn zus van 29 plotseling overleden. Aan mijn moeders kant van de familie zijn een aantal tantes en een neef plotseling jong overleden. Tijdens mijn ziekenhuisopname werd al vrij snel geconcludeerd dat er mogelijk een genetische afwijking is, dus werd bij mij een DNA-onderzoek gedaan. Op 3 juli kreeg ik de uitslag van het onderzoek: ik heb het gen DPP6, ook wel het Woerdense gen genoemd. Dit gen veroorzaakt een plotselinge hartritmestoornis (ventrikelfibrilleren). Waarom? Ze weten niet wat de ‘trigger’ is, maar denken aan stress of iets hormonaals. Dit gen is pas vijf jaar bekend.

Mijn moeder is drager van het gen. Mijn twee kinderen hebben 50 procent kans om ook drager te zijn. Het gen wordt pas actief rond de 20-25 jaar, dus hebben we gezamenlijk besloten om onze kinderen hierop niet eerder te laten testen, omdat bij aanwezigheid van het gen nu toch nog geen ICD wordt geplaatst. We praten hier open en eerlijk over, mijn kinderen zijn er niet bang voor. Mijn hele familie (ooms en tantes aan mijn moeders kant) is geïnformeerd. Er blijken meerdere familieleden te zijn die gendrager zijn en zij lopen nu ook met een ICD rond.

 

Studie

Het leven gaat door, evenals de ICD-controles. Ik heb van de ICD alleen een beetje last bij het sporten (pilates), maar voor de rest niet. Ik ben sinds het najaar van 2015 begonnen aan een studie doktersassistent.

Er zijn momenten dat ik mijn versnelde hartslag wat meer voel en dan denk ik: het zal toch niet? Maar dat komt gelukkig niet veel voor.

Ik voel mij geen hartpatiënt. Ik kan bijna alles nog en mijn conditie is prima. Mijn hoofd is sindsdien wel wat minder. Vooral bij een lange tijd concentreren (school/computer) en bij drukte van mensen in kleine ruimtes heb ik last van een soort ‘hoofdpijn’, die ik met pijnstillers niet weg krijg. Dus moet ik nu alles in etappes doen, maar komt dit door de reanimatie of door het ouder worden? Het enige wat helpt is rustmomenten inplannen of een wandeling in de natuur. Dit heb ik moeten leren, want ik was altijd een bezige bij, die alles tegelijk kon en nooit moe was.

Maar ik ben er nog en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik heb een tweede kans gekregen en die ga ik goed benutten. En als het nog een keer gebeurt, heb ik vertrouwen in de ICD en mijn Schepper dat alles goed komt.

 

 

Lees meer

Open archief (4 artikelen)