Reiservaringen

Mijn vliegreis zonder problemen (september 2006)

Petra Westerhof

Begin september 2005 besloten mijn ouders om mij mee te nemen voor een korte 8-daagse vakantie naar Turkije en nadat ik ze ervan had overtuigd dat ik echt mocht vliegen werd er geboekt. Het was een feit. Ik ging voor het eerst vliegen met mijn ICD die ik sinds 1 april (geen grap) 2003 draag.

 

Vlak voor mijn vertrek deed de cardioloog nog een uitgebreide controle. Hij gaf me ook een brief mee waarin stond dat ik mocht vliegen. Met die verklaring op zak en adressen voor controle van de firma Medtronic in Turkije vertrokken we op 1 oktober 2005 richting Schiphol.

 

Vanwege de ICD vond ik het best wel spannend hoe het zou gaan verlopen op Schiphol met de douane- controle en die detectiepoortjes. Ik had besloten om niet door het poortje te gaan. Ik liet mijn registratie kaartje zien en zei dat ik daar niet doorheen mocht. Ik wilde geen risico nemen. Er werd een vrouwelijke douanebeamte bijgeroepen en op een andere plaats werd ik met de hand gefouilleerd. Volgens veel omstanders leek ik wel een crimineel. Je kon zien dat ze er het hunne van dachten.Ik had er wel een binnenpretje van.

 

Nog een uurtje en het werd weer spannend, ik ging zo instappen en dan de lucht in. Mijn ouders vroegen voor de laatste keer of ik het echt wel durfde. Natuurlijk durfde ik. Toen was het eindelijk zover dat we het vliegtuig in mochten en onze stoelen konden opzoeken.

 

Een half uurtje later ging het vliegtuig met een snelheid van 350 km per uur de lucht in. Ik ging op mijn hartslag letten en telde de slagen in mijn hals. Er gebeurde dus niets. Ik kon genieten van de vlucht die 3 uur zou duren. De ICD en mijn hartproblemen had ik even in Nederland gelaten. Ook bij de landing heb ik niet meer aan mijn ICD gedacht. Op het vliegveld van Izmir volgde weer een controle Ik toonde de Turkse vertaling van het briefje van de website. Wat was ik blij dat ik dat bij mij had. De Turkse beambte gaf me te verstaan dat ik door de poortjes moest en dan nog een extra controle met zo’n handmagneet zou krijgen. Mij niet gezien natuurlijk. Andermaal werd er een vrouw bijgehaald. Ik toonde haar de prints van röntgenfoto’s die ik bij me had. Ze bewezen nu goede diensten. De problemen waren snel opgelost. Onze vakantie in Kusadasi kon beginnen.

 

De dagen vlogen om en de laatste dag voor ons vertrek betrapte ik mij zelf er op dat ik nog geen een dag aan de ICD had gedacht. Op 8 oktober 2005, midden in de nacht, namen we afscheid van Turkije. Nu het vertrek naderde, vond ik het toch weer spannend. Hoe zou het hier op dit vliegveld in Izmir waar zeer streng gecontroleerd werd, aflopen. Dankzij mijn documentatiemateriaal werd ik ook deze keer door een vrouw gefouilleerd en deden zich verder geen problemen voor.

 

Bij het inchecken kwam ik er achter dat ik mijn handbagage miste waar alle belangrijke papieren en medicijnen in zaten. Gelukkig bleek ik voor niets in paniek geraakt te zijn want ze stonden nog keurig netjes bij de douane.

 

Om half zes ’s morgens stegen we op voor de terugreis. Ook nu dacht ik niet aan de ICD. De terugvlucht verliep voorspoedig . In het vliegtuig moest ik ineens aan de operatie denken die mij nog te wachten stond na mijn thuiskomst op 17 oktober 2005. Maar deze prachtige reis die ik aan mijn ouders te danken had, kon men mij niet meer ontnemen. Bij aankomst op schiphol konden we zo doorlopen en na een autorit van 2 uur was ik weer in Hoogeveen. Bij thuiskomst werd ik verwelkomd door een beertje van Medtronic.

 

Tijdens deze vakantie heb ik volstrekt geen hinder gehad van mijn hartproblemen. Iedereen die met het vliegtuig op vakantie wil gaan, kan ik aanraden het gewoon te doen. Ik heb er hele goede ervaringen mee. Ik ben zeer positief over reizen met een ICD en ik hoop dat ik er anderen een goede kijk op heb gegeven.

 

Lees meer over mijn reiservaringen op mijn weblog: http://petje-web.log.nl.

Lees meer