Reiservaringen

Er is heel veel mogelijk als ICD drager! (juli 2007)

Johan Gosselink

Ik hoop met mijn verhaal een beetje duidelijk te maken dat er op het gebied van reizen voor ICD-dragers weinig beperkingen hoeven te zijn en dat je in vergelijkbare omstandigheden als ik toch vooral niet achter de geraniums hoeft weg te kruipen.

 

Mag ik mij even voorstellen. Mijn naam is Johan Gosselink. Ik ben 60 jaar oud en vanaf medio 2000 ICD-drager na een hartstilstand. Eerder heb ik in 1998 een hartinfarct gehad. De hartrevalidatie die ik daarna gevolgd heb, heeft mij bijzonder geholpen om niet te bang te zijn voor het verrichten van lichamelijke inspanningen.

 

Ik moet wel toegeven dat ik na die tijd nooit last gehad heb van benauwdheid en dat mijn conditie door regelmatig (niet overdreven zwaar) te sporten behoorlijk goed is. Wel heb ik na 2000 nog vijf maal atrium fibrillaties gehad die telkens de eerste dag in het ziekenhuis met behulp van medicijnen dan wel door een interne of externe shock verholpen konden worden.

De laatste maal dat ik hiervoor in het ziekenhuis moest worden opgenomen is 4 jaar geleden.

Dit is toen in korte tijd drie maal gebeurd wat voor mij aanleiding is geweest om belastende situaties zoveel mogelijk uit de weg te gaan.

 

Deze situaties worden altijd veroorzaakt door een combinatie van stress, flink eten en drinken (met alcohol !) en lichamelijke inspanning. Wellicht goed herkenbaar voor ICD-dragers.

Een dergelijke combinatie van factoren vormde destijds ook de aanleiding voor mijn hartstilstand.

 

Registraties (in mijn geval bij meer dan 150 hartslagen per minuut) op de ICD hebben altijd plaatsgevonden tijdens het sporten, wat op zich normaal is.

 

Eenmaal heb ik bijna een shock gehad tijdens het langlaufen. Op zich was dat best te verklaren. Eerst namelijk met de nodige inspanning bergje op met een hoge hartslag; daarna tijdens het afdalen de schrik bij een val. In zo'n geval gaat het dus dubbelop. Nadien heb ik mijn ambities wat dat betreft wel wat bijgesteld.

 

Maar momenteel is er verder eigenlijk geen reden om die dingen die mijn vrouw en ik mooi vinden, zoals reizen, niet te doen. Ook meerdaagse lange afstandwandelingen met een flinke rugzak op in heuvelachtig terrein geven geen problemen. In 2002 en 2005 heb ik zelfs de Nijmeegse Vierdaagse kunnen lopen.

 

Sinds 2004 proberen wij elk jaar een wereldreis te maken. Wij bezochten o.a. Nieuw Zeeland, (individueel), China, Tibet en onlangs Thailand, Laos en Cambodja. Uit deze laatste drie landen keerden wij afgelopen december terug na een 9 weekse backpackervakantie.De vaak uitputtende vochtige hitte heb ik zonder echte problemen doorstaan, terwijl ik daar vòòr mijn hartproblemen juist slecht tegen kon. In Tibet zijn wij op een pashoogte van 5350 meter geweest. Dit gaf voor mij niet meer problemen dan voor onze medereizigers (Bijna iedereen heeft op deze hoogte wel last van hoofdpijn).

 

Maar natuurlijk ben en blijf ik hartpatiënt en moeten er wel voorzorgsmaatregelen worden genomen om de risico's zoveel mogelijk te beperken. Zo neem ik altijd een lijst mee van de centra in de omgeving waar men Guidant implanteert. De afstand hierheen was tijdens onze meest recente reis echter wel eens meer dan 1000 km. Wel een wat erg grote afstand dus. Ik zou dit dan ook niet aan iedereen willen adviseren. Als uitgangspunt hield ik hierbij aan dat een dergelijk ziekenhuis binnen 24 uur bereikt moest kunnen worden. Dit was (althans theoretisch) bijna altijd wel het geval.Verder had ik mijn medicatie cordarone (amiodaron), die enkele maanden voor de reis was gehalveerd, weer tijdelijk op het oude niveau gebracht. Ritmestoornissen vonden, ondanks de soms stevige lichamelijke inspanningen, tijdens onze vakanties niet vaker plaats dan thuis. Het zoveel mogelijk vermijden van de zon wat bij het gebruik van deze medicijnen noodzakelijk is, vormde geen probleem omdat het door de hitte sowieso al logisch was om de schaduw op te zoeken.

 

Tenslotte hebben wij zoveel mogelijk getracht onderweg gekoelde kamers te krijgen (i.v.m. ongedierte) en niet teveel onbekende gerechten te nuttigen (i.v.m. maag- en darmstoornissen en het feit dat bepaalde kruiden het hart van slag kunnen brengen)

 

Ik hoop met mijn verhaal een beetje duidelijk te hebben gemaakt dat er op het gebied van reizen voor ICD-dragers weinig beperkingen hoeven te zijn en dat je in vergelijkbare omstandigheden als ik toch vooral niet achter de geraniums hoeft weg te kruipen.

 

Eerlijkheidshalve moet ik natuurlijk wel toegeven dat niet voor iedereen is weggelegd wat voor mij mogelijk is. Ik voel mij wat dat betreft dan ook bijzonder gezegend. Tot nu toe heb ik nog geen spontane shock gehad. Was dat wel het geval geweest, dan had ik wellicht ook veel minder risico genomen.

Verstandig proberen om te gaan met de altijd aanwezige risico's is natuurlijk wel een voorwaarde.

 

Indien iemand op dit artikel wil reageren of hierover vragen heeft dan kunt U met mij contact opnemen op mijn e-mail: jogos AT home DOT nl

Lees meer