Reiservaringen

Een muziekfestival met hindernissen (januari 2005)

Wim Wiggers

Een muziekfestival met hindernissen

Graag wil ik voor mijn mede ICD-dragers op papier zetten, wat mij is overkomen tijdens mijn bezoek aan het Roskilde muziekfestival in Denemarken op zondag 4 juli 2004.

 

Rond twee uur ’s nachts, tijdens het optreden van een hip-hopband, werd ik plotseling onwel. Ik slaagde erin om nog een paar passen te lopen, greep een paal, waarlangs ik me op de grond liet zakken en verloor het bewustzijn. Daarop volgde een nachtmerrieachtige ervaring en voelde ik een shock, vergezeld van ontzettend veel herrie in mijn hoofd. Ik probeerde te ontwaken, wat na enkele momenten lukte en nadat ik het zicht weer terug had, begreep ik, dat het geluid, dat ik gehoord had, bij de band hoorde en besefte ik, dat mijn ICD voor het eerst sinds vijf jaar had ingegrepen.

 

Er stond nog niemand over mij heengebogen, maar ik zag wel een paar mensen mijn richting uitkijken. Verder was blijkbaar niemand opgevallen, wat mij overkomen was. Ik begreep, dat ik maar heel even buiten bewustzijn moest zijn geweest, stond op en liep weg, maar dat was erg zwaar, want het terrein was door de overvloedige regenval veranderd in een modderpoel. Reeds na 15 meter was ik totaal buiten adem, al kon ik voor mezelf niet vaststellen, of dit kwam door de opwinding over wat me overkomen was, of dat er een andere oorzaak voor was.

 

Uiteindelijk bereikte ik toch de EHBO-post. Daar moest ik netjes mijn beurt afwachten, waarna men mij in een verwarmde tent op een stoel zette en na ruim een half uur met een pendelbusje, samen met allerlei andere patiënten naar het ziekenhuis in Roskilde bracht. Inmiddels was het wel ruim anderhalf uur later.

 

Bij aankomst moest ik, vanwege de modder, plastic zakjes over mijn schoenen trekken. Daarna bracht men mij naar een afdeling, waar een hartfilmpje zou worden gemaakt. Samen met een oude verpleegster, die het cardiogram moest maken, ontwarde ik de draden van het toestel, waarna ze op mijn lichaam plakte.Toen volgde een doodse stilte, en ik begreep, dat de vrouw niet met deze apparatuur overweg kon. Ik wachtte geduldig het ogenblik af, waarop ze zelf ook tot deze conclusie kwam en de hulp van een collega inriep.Vervolgens maakte men longfoto’s en belandde ik op de afdeling intensive care. Daar constateerde men, dat mijn hartritme wel heel erg hoog was, ongeveer 160. Zelf voelde ik het aan de stampende beweging van mijn hart. Later vertelde men mij, dat er boezemfibrillatie was opgetreden en dat was ook de oorzaak van het zeer snel vermoeid raken.

 

Men maakte mij duidelijk, dat men deze problemen wilde oplossen met behulp van externe shocktherapie, maar omdat ik een ICD draag, maakte ik daar uiteraard bezwaar tegen. Mijn protest was echter tevergeefs, ook al toonde ik mijn ICD-papieren. Ik kreeg zelfs een beetje het idee, dat men niet goed wist wat een ICD was, want er werd alleen maar over een pacemaker gesproken en shocktherapie was blijkbaar de enige remedie.

 

Om dat te voorkomen heb ik toen die zondagmorgen contact gezocht met Academisch Ziekenhuis Groningen via de telefoonnummers die op mijn ICD- kaart stonden.Tot mijn grote verbazing bleken deze alleen bruikbaar tijdens de normale werktijden, dus van die kant kon ik geen hulp verwachten. Gelukkig wachtte men nog steeds met shocktherapie, al mocht ik niet eten of drinken. Tenslotte ben ik na de lange nacht waarin ik geen oog had dicht gedaan in slaap gevallen en merkte ik al na korte tijd, dat mijn normale hartritme zich hersteld had, waardoor de shock-dreiging was komen te vervallen.

 

Nu het hartritme zich hersteld had, besloot men, mij naar Kopenhagen te sturen voor het uitlezen van de ICD. De dienstdoende arts verscheen echter pas op maandagmiddag om drie uur aan mijn bed, een tijdstip, waarop hij in Kopenhagen geen afspraak meer voor me kon maken. Dat kon pas dinsdagmorgen, en waarschijnlijk zou ik dan niet eerder dan woensdag aan de beurt zijn. Van de dienstdoende arts heb ik toen toestemming gekregen, om de ICD in Nederland te laten uitlezen, zodat ik op dinsdagmorgen door mijn twee zoons met een bestelbus vanuit Nederland ben opgehaald.

Bij de controle in Enschede bleek, dat ik niet 1 maar 2 shocks had gekregen, omdat de ICD stond ingesteld op twee verschillende voltages, eerst een lager en als dat niet werkte, een hoger. Ik had dus twee shocks gehad, waarvan de eerste niet effectief genoeg was gebleken. Dat heeft men inmiddels veranderd, in die zin, dat de ICD nu alleen bij het hogere voltage een shock afgeeft.

Al is het euvel nu verholpen, toch heeft deze gebeurtenis grote indruk op mij gemaakt. Het feit dat ik - ondanks de aanwezige ICD - buiten kennis ben geweest, heeft me onzeker gemaakt over het al dan niet opnieuw deelnemen aan het verkeer, niet zo zeer voor mezelf als wel voor de andere weggebruikers. Zelf had ik begrepen, dat de ICD zo snel ingrijpt, dat je normaal gesproken niet buiten kennis raakt, maar dat blijkt dus niet altijd zo te zijn.

 

Ik hoop met dit verhaal "de ICD-ingreep" een gezicht mee te geven en ook met de door mij opgedane ervaringen de buitenwereld inzicht te verschaffen in eventuele aanpassingen cq. verbeteringen ten aanzien van het "ICD-gebeuren ".

 

En… bij mijn ICD-kaart bewaar ik nu ook een kopie van het artikeltje uit ICD-Journaal, editie 2004, nummer 2, over reanimeren van ICD-dragers met een externe defibrillator.

Lees meer