Technische informatie

Om een lange wachttijd in het ziekenhuis voor het vervangen van zijn ICD te voorkomen, heeft Bert Luijendijk ruim zes weken een life vest gedragen. Hij beschrijft hier hoe hij dit heeft ervaren en hoe het door het vest luid uitgesproken commando ‘behandeling uitgesteld’ soms voor hilarische momenten zorgde.

Auteur: Bert Luijendijk

Begin dit jaar kreeg ik op een ochtend een telefoontje vanuit de afdeling Elektrofysiologie van de polikliniek Cardiologie van het Erasmus MC Rotterdam met de mededeling dat er mogelijk iets mis was met mijn ICD. Diezelfde middag ging ik langs voor een controle. Het onverwachte telefoontje van de afdeling bewees de grote waarde van de CardioMessenger van Biotronik, het merk van mijn ICD. Naast mijn bed staat deze zender, die iedere nacht gegevens van mijn ICD doorstuurt naar het Home Monitoring Service Center van de fabrikant. Men raadde mij dit destijds aan, want zodra er iets bijzonders zou zijn met mijn ICD, zou de desbetreffende afdeling van het EMC hierover via het systeem bericht ontvangen.

     Uit de op die ochtend verkregen actuele gegevens bemerkte het EMC dat er mogelijk iets mis was. ’s Middags werd mijn ICD op de afdeling Elektrofysiologie uitgelezen en werd uiteindelijk met een röntgenfoto duidelijk dat er sprake was van een volledige draadbreuk in een van de twee draden van mijn ICD. Dat was natuurlijk wel even schrikken, want dit betekende dat mijn ICD niet meer naar behoren functioneerde en moest worden vervangen. Mijn ICD heb ik sinds oktober 2010 na het optreden van ernstige kamerritmestoornissen en heeft sindsdien een aantal keren een shock gegeven; zeker een vervelende ervaring, maar veel ernstiger zou het zijn wanneer ik de hulp van mijn ICD nodig heb en deze vanwege het mankement niets kan uitrichten. Dat telemonitoring effectief is, werd hiermee wel bevestigd.

Life vest

Vanwege het risico dat ik zonder een goed functionerende ICD liep, wilde men mij niet laten gaan en werd mij geadviseerd om tot aan de plaatsing van een nieuwe ICD in het ziekenhuis te verblijven. Er bleek echter in het EMC geen bed beschikbaar. Een opname in een ander ziekenhuis dus.

     Er bleek echter ook een andere mogelijkheid die men mij, na consultatie van mijn cardioloog, voorlegde. Ik zou tot aan de datum van verwijdering en plaatsing van een nieuwe ICD een zogeheten ‘life vest’ kunnen dragen. Mij werd de functie ervan uitgelegd en de vraag gesteld of ik dit een aanvaardbare optie vond. Ik zag op tegen een wellicht langere ziekenhuisopname totdat er in de ‘interventiekamer’ plaats was voor de operatieve ingreep voor het verwijderen en implanteren van mijn ICD. Een datum hiervoor kon nog niet worden genoemd. Ik besloot dan ook tot het ‘experiment’ van het dragen van het life vest.

     Het bedrijf Cardio Solutions werd door het EMC gebeld en een vertegenwoordiger van het bedrijf kwam al vrij snel naar het EMC met het voor mij tot nog toe onbekende vest. Hij legde mij de werking en het dragen van het vest uit en ik besloot hierop definitief tot het verkiezen van deze mogelijkheid boven ziekenhuisopname. Het vest met de metalen platen en doppen werd strak om mijn lijf aangetrokken en bleek onzichtbaar voor de buitenwereld, omdat je je kleding er gemakkelijk overheen kunt dragen. Het enige ‘obstakel’ was het kastje met de vrij grote oplaadbare batterij, die natuurlijk nodig is om een eventuele shock te geven. Dat kastje hing met een band en clip zichtbaar aan de broekriem, maar met een trui, vest of jasje erover kon ik het camoufleren. Niemand, ik althans niet, loopt graag met een dergelijk stellig diverse vragen oproepend apparaat aan zijn ‘zijde’. Gedachten over het dragen van een bomgordel – maar dan wel een levensreddende – speelden soms door m’n hoofd. De beveiliging op Schiphol zou stellig in de hoogste staat van paraatheid zijn als ik met dit vest, voorzien van metalen platen, de detectiepoortjes op de luchthaven zou passeren. Dat ‘experiment’ heb ik veiligheidshalve maar niet uitgevoerd.

Aankondiging van shock

Als het nodig was zou het apparaat ingrijpen en mij een shock toedienen, maar niet eerder alvorens een hard geluidsignaal dit zou aankondigen en een luide stem vanuit het kastje aan de omstanders zou verzoeken op een afstand te blijven, omdat ik een shock zou krijgen. In de eerste dagen kwam het regelmatig voor dat er een hard signaal werd afgegeven dat aankondigde dat er een shock in voorbereiding was. Omdat ik mij op dat moment goed voelde, was er geen enkele aanleiding om mij een dergelijke shock toe te dienen, dus drukte ik op een knop om ‘de behandeling te annuleren’. De stem in het apparaat zei dan luid en duidelijk ‘behandeling uitgesteld’. Dit was best wel confronterend. Dus belde ik de 24-uurs service (!) van Cardio Solutions. Ik kreeg de raad om mijn huid wat vetter te maken op de plekken waar de metalen doppen op mijn huid zaten, waardoor een beter contact ontstond. Dit hielp inderdaad, hoewel toch nog een enkele keer een shock werd aangekondigd, mogelijk ook doordat ik te nonchalant was met het goed strak trekken van het vest.

     Dit heeft overigens soms voor hilarische momenten gezorgd, moet ik zeggen. Zo zat ik met mijn vrouw in een volle lunchroom en vond het apparaat het nodig om zonder goed verklaarbare reden een hard geluidsignaal af te geven als teken van voorbereiding voor een shock. Door de knop weer in te drukken, zei de stem hard en duidelijk ‘behandeling uitgesteld’. Ik zag wel wat vragende gezichten mijn kant opdraaien, maar nuttigde verder onverschrokken de lunch.

Wachttijd voorkomen

Het vest droeg ik 24 uur per dag, hoewel ik soms de batterij er wel eens van loskoppelde als ik wegging. Tsja, als chronisch hartpatiënt raak je gewend aan risicovolle omstandigheden… Maar sowieso mocht je het vest natuurlijk niet aan bij het douchen, aangezien de metalen platen niet nat mogen worden. Ik had overigens twee vesten, omdat het life vest, met uitneming van de metalen platen, regelmatig gewassen moest worden om het strak te houden. Een reservebatterij zorgde altijd voor een opgeladen batterij.

     Na ruim zes weken het life vest gedragen te hebben werd ik opgeroepen voor de extractie van de draden en verwijdering van mijn ICD en implantatie van een nieuwe ICD. Zodoende nam ik bij de opname afscheid van het life vest.

     Over het geheel genomen kijk ik met tevredenheid terug op deze ‘draagtijd’, waardoor een lange wachttijd in het ziekenhuis is voorkomen. Mijn dagelijkse werkzaamheden heb ik grotendeels gewoon kunnen doen en dat genoot bij mij de voorkeur boven het vooruitzicht wachtend ziekenhuispatiënt te worden met als gevolg een ‘isolerend’ verblijf. Ik voelde mij in mijn dagelijkse doen voldoende veilig beschermd door het life vest.

Niet verzekerd

Wat mij van het hart moet, is dat ik het merkwaardig blijf vinden dat de kosten van het life vest niet door de verzekeraar worden vergoed, terwijl een op een operatie wachtend verblijf gedurende vele weken in het ziekenhuis wel voor volledige vergoeding in aanmerking komt. Tenslotte kun je met behulp van het life vest je werkzaamheden ‘gewoon’ blijven uitvoeren en blijf je deelnemen aan de samenleving. Dat is winst. Een verblijf in een ziekenhuis haalt je niet alleen uit het dagelijkse (arbeids)ritme, maar brengt ook hoge zorgkosten met zich mee. Nu heeft het EMC de naar ik begreep hoge huurkosten van het life vest geheel uit eigen budget bekostigd. Uiteraard ben ik het ziekenhuis daar zeer erkentelijk voor en naar ik aanneem de zorgverzekeraar stellig ook!

Life vest

Het life vest is een draagbare uitwendige cardioverter-defibrillator die als ‘tijdelijke’ behandelingsmethode wordt voorgeschreven aan patiënten. Vaak wordt een patiënt, die bijvoorbeeld een groot infarct heeft gehad of een geïnfecteerde pocket bij het gebruik van een ICD heeft, aan de monitoring (telemetrie) aangesloten, waarbij hij meestal voor langere tijd in het ziekenhuis wordt opgenomen. Door het dragen van het life vest is de patiënt in staat eerder het ziekenhuis te verlaten om thuis te kunnen herstellen. Het life vest biedt veiligheid, doordat het zorgdraagt voor een geavanceerde en continue bewaking. De gegevens en alle ‘events’ worden opgeslagen en door een ingebouwde simkaart in het laadstation draadloos en automatisch verstuurd, zodat ze kunnen worden bekeken door de specialist.