Dragers

Wim Woltjer (juli 2012)

Ik heb ontdekt dat ik op deze manier als hartpatiënt nog een heel goed leven kan hebben.

Graag wil ik in het STIN-Journaal iets vertellen over mezelf. De reden hiervoor is dat ik veel te danken heb aan de mensen die in 'ons' blad geschreven hebben over hun ervaringen na de ICD-implantatie.

Ik heb 3 kinderen en ik ben in 1997 gescheiden. Nadat ik 40 jaar had gewerkt in ons woninginrichtingsbedrijf, kreeg ik in 2001 hartproblemen. Ik kwam thuis te zitten met een zogenaamde burn-out. In 2005 werd mijn eerste ICD geplaatst. Vrij kort daarna kreeg ik drie shocks.

Om dat in het vervolg te voorkomen, werden mijn medicijnen aangepast. Geestelijk en lichamelijk ging het dus niet zo best. Ik moest bovendien leren leven met een falend hart met een pompfunctie van 37 procent. In verband daarmee heb ik mijn eet- en drinkgewoontes aangepast. Geen alcohol en sigaretten meer en een regelmatig leven. Ook de sport heb ik voorzichtig weer opgepakt. Eerst zwemmen, daarna cardio-training en meedoen met een soort sportgroep voor hartpatiënten.

De fysiotherapeut van de cardio-groep adviseerde mij om weer te gaan fietsen. Dat had ik 30 jaar niet meer gedaan. De eerste dag belandde ik direct in de sloot maar toch heb ik hetzelfde seizoen nog 1000 km gefietst, wel op een fiets met ondersteuning. Sindsdien heb ik met mijn vriendin vele mooie fietstochten gemaakt. Ook met zwemmen in de zee zijn we weer begonnen. De temperatuur is vaak niet meer dan 17 graden maar ik ontdekte dat het koude water me heel goed doet, met het gevolg dat ik mij af en toe met koud water douch.

Tuinieren is mijn grote hobby; mijn tuin staat vol hortensia’s. Mijn vriendin helpt me bij het onderhoud maar ze neemt niet alles over. Wat ik kan doen, doe ik want ik wil in beweging blijven. Een kilometer van mijn huis heb ik nog een grote tuin (ongeveer een halve hectare) met een zomerhuisje, een pipowagen en een tuin met wilde planten. Die moeten twee keer per jaar gemaaid en afgevoerd worden. Eerst deed ik dat met de kruiwagen maar dat werd te zwaar evenals met een auto met aanhanger. Uiteindelijk heb ik een tractor met voorlader gekocht en met hulp van mijn vriendin lukt het nu wel.

Naast het tuinieren heb ik ook het schilderen weer opgepakt. Na 2006 had ik dat niet meer gedaan maar de afgelopen winter ben ik opnieuw aan de slag gegaan. Zo heb ik de afgelopen winter weer heerlijk geschilderd en het lukte ook nog. In één seizoen heb ik twintig schilderijen vervaardigd.

Ik woon in een klein boerderijtje en omdat ik van boerenafkomst ben, heb ik veel interesse in oude handgereedschappen. In de schuur heb ik een hele verzameling bijeengebracht. Af en toe houd ik een open dag,

Dat ik de moed heb om dit te schrijven is ook een teken van vooruitgang. Dat het beter met je gaat behoort tot de mogelijkheden maar hoeft lang niet altijd zo te zijn. Daarom geniet ik er zo van.

Ik ben nu 70 jaar en graag wil ik een paar punten noemen waarvan ik denk dat ze mij geholpen hebben om er bovenop te komen. Allereerst kan je partner, vriend of vriendin hierin een grote rol spelen en dat is mij overkomen. Ik heb een zeer goede vriendin die mij altijd stimuleert en helpt zonder mij het werk uit handen te nemen. Ze heeft me nooit laten blijken dat ik niet zoveel meer kan maar de dingen geaccepteerd zoals ze zijn.

Verder eet ik gezond en neem ik op tijd rust. Ik doe niet ‘flink’ en luister goed naar mijn lichaam. Dat geeft zelf aan dat je weer verder kunt. Dat kan na een half uur zijn maar soms ook pas na twee uur. Het komt erop neer dat je je beperkingen moet accepteren.

Ten slotte heb ik gemerkt dat bewegen net zo belangrijk is als het gebruik van medicijnen. Je hoeft geen prof te worden maar eenvoudige en zeer gevarieerde bewegingen zijn belangrijk. De beste adressen zijn voor mij de cardio-sportschool en het zwembad. Daarnaast fiets ik veel.

Lees meer

Open archief (26 artikelen)